Plastic om je komkommer

Tekst // Pascal de Haas
Beeld // Roos de Wijs

De meeste mensen houden van lekker en goed eten. Toch verschilt de manier waarop een maaltijd wordt ingevuld, bij iedereen. Dat kunnen we elkaar niet kwalijk nemen. Waar de een tijdens een barbecue geniet van een flinke braadworst gedipt in chilisaus, smult de ander weg bij een goed gevulde aubergine met extra groenten. Tijdens het ontbijt zal niet iedereen van een broodje rosbief genieten, want sommige mensen houden gewoon meer van sappige stukjes perzik in een romige kokosyoghurt. Dat het merendeel van een groep mensen geniet van een gigantische banaan als tussendoortje, betekent niet dat er een afkeer moet zijn tegen de mensen die totaal niet van een banaan houden, simpelweg vanwege de structuur, vorm en smaak.

                Waar ik zelf echt niet van houd, is het plastic omhulsel dat vaak om een komkommer zit. Het nut van de plastic verpakking is logisch, namelijk veiligheid van de komkommer en het voorkomen van vuiligheid. Desondanks vind ik het zo zonde. Daarentegen vinden veel mensen de plastic bescherming geweldig: het voorkomt een hoop rommel van de komkommer.

                Iedereen kent de uitspraak smaken verschillen, maar toch lijkt er vaak nog weinig acceptatie van deze belangrijke uitspraak te zijn. We hoeven elkaar niet te oordelen op elkaars eetgewoontes. Wat zegt de wijze waarop een persoon van een banaan geniet nou over die persoon? Het enige wat die observatie duidelijk maakt, is dat die persoon enorm van bananen houdt, maar verder zegt het niks over sociale contacten, politieke status, nationaliteit, genderidentificatie, etcetera. De persoon die van een banaan geniet, houdt van bananen, en verder kan ik er niks van maken.

                Ik heb nooit begrepen dat de dominante smaak in een samenleving als enige normale smaak wordt gezien, simpelweg omdat het door een groot deel van de bevolking als de ‘beste’ wordt gezien. Als één iemand enorm van een rosbieflapje kan genieten, terwijl de rest van zijn sociale omgeving dat niet doet, moet dat dan echt betekenen dat die ene persoon moet stoppen met het eten van dat rosbieflapje? Mensen kunnen niet echt last hebben van de eetgewoonten van anderen. Eten is namelijk een persoonlijk en individueel proces, waarbij vaak de directe gewoontes alleen beperkt blijven tot de persoon die het proces van eten beleeft.

Pas op het moment dat mensen de tafel met elkaar delen, moeten ze rekening houden met elkaars smaak en gewoontes. Niemand wil namelijk mensen benadelen door hun eigen eetgewoontes aan anderen op te leggen, omdat ze rekening met elkaar moeten houden. Dat betekent niet altijd dat mensen hun smaak naar elkaar moeten aanpassen, maar dat ze op zoek moeten gaan naar een compromis in verschillen van eetgewoontes.

                Ik pleit voor een acceptatie van elkaars eetgewoontes. Of iemand nou een courgette met schil naar binnen propt, het yoghurtbakje tot aan de bodem uitlikt, rustig op een lolly sabbelt of er op bijt, het moet niet echt uit maken. Sommige mensen betalen voor hun eten, waar anderen alles zelf produceren en maken. De een staat uren in de keuken om de maaltijd naar een hoogtepunt te brengen, waar de ander zijn maaltijd snel in de magnetron opwarmt om er vervolgens vluchtig van te smullen. Alles moet toch prima zijn, zolang iedereen er zelf maar van geniet. Ik pleit voor acceptatie van elkaars seksuele smaak.

Een gedachte over “Plastic om je komkommer

  • 27 maart 2019 om 16:21
    Permalink

    Vind ik leuk

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.