Tête à tet: We hebben gister een koe voor je geslacht Amsterdam!

Tekst en beeld /// Peer van Tetterode

Ze zeiden wel duizend keer dat het niet de tijd van het jaar was om naar Ushguli te lopen. Ik kon het niet laten nadat de taxichauffeurs me wilden oplichten, ik moest en zou er komen. Vijfenveertig kilometer over steile bergpasjes. In een dag. Anders komen de wolven en de beren af op je smarties in het maanlicht. Om even te duiden waar dit avontuur zich afspeelt: ik was een paar dagen van te voren naar de plaats Mestia gelift, het grootste stadje in de provincie Svanetië. Dat is een gewest dat vooral bekend staat om zijn schilderachtige situering in de hoge Kaukasus, het geneeskrachtige kruidenzout wat er vandaan komt en de wild grazende paarden. In het stadje wonen mensen die vooral leven van de inkomsten van toeristen in de zomer, en er hobbelen een dertigtal zwerfhonden rond die trouwer zijn aan de voorbijgangers dan de gemiddelde meeuw aan een haringkraam.

Zo vertrok ik met Max Weber, Malinowski, Margeret Mead en Scoobydoo achter me aan. Ik had net een steenovenbrood gekocht dus ik moet de aandacht van de honden al vanaf het begin hebben getrokken. Ik schudde ze door een deur tussen mij en hun vochtige snuiten te plaatsen. Mijn eerste lift was in een politietruck die me naar de oever van een gigantisch waterbassin bracht. Daarna een oud KGB-agent die een spa-resort had opgekocht en aan het verbouwen was. Ik sloeg zijn uitnodiging af een aandeel te kopen. Na vijf uur lopen door de modder en de bossen stopte er een drietal grenssoldaten in een jeep langs een afgrond. Of ik sigaretten had. Nee? Ok, veel succes! Ze gaven gas. Kom terug! Ze remden en schoten in de lach. Ik mocht mee en na een half uur rijden door de sneeuw kwamen we aan op de basis. Bomen waren er niet. Ushguli was een verzameling kleine huisjes met stompe torens gelegen in een een gigantische witte vallei.

Tweeduizend driehonderd meter boven zeeniveau leefden hier veeboeren zo eigenwijs als berggeiten. Ik liep twee stappen naar rechts en er schreeuwde een man naar me. He vriend, waar kom je vandaan? Amsterdam, Holland. Aha! Sandra Roelofs, van president Saakashvili, goede vrouw! Ajax! Johan Cruijf! Kom overnachten in ons guesthouse! We hebben een koe voor je geslacht Amsterdam! De oma des huizes kwam naar me toe en nam me mee naar een hutje. In het hutje was een gietijzeren fornuis waar ze broodjes op maakte. Er is vlees en er is wodka. Ben jij wel eens aan de kust geweest? Hoeveel kosten mandarijnen daar? De enige elektrische apparaten in het hutje waren een sober peertje aan het plafond en een gigantische LCD-tv in de hoek. Prioriteiten stellen is belangrijk voor een mens. De volgende ochtend schrik ik wakker in bed. Was dat bloed? Ik rilde. Een afgehakte koeienkop tussen mijn benen? Nee, het dak boven mijn bed lekte ijswater. Mijn wekker ging. Zo strompelde ik vroeg in de ochtend door de sneeuw, geëscorteerd door een groep zwarte paarden terug naar de wereld van de goedkope mandarijntjes.