Berichten uit het veld: Geloof in je vak
Karin Oude Weernink –
Ik ben een antropoloog. Zo, dat is eruit. Na drie jaar gewerkt te hebben kan ik dit eindelijk met overtuiging zeggen. Ik geloof dat mijn visie, die ruimschoots gevoed is door mijn opleiding, toegevoegde waarde heeft in onze samenleving.
Antropologie verkoopt echter verdomd lastig op de arbeidsmarkt. Er zijn altijd wel profielen die men beter vindt passen. Beleidsmedewerker in de zorg? Afgestudeerden in Beleid en Management in de Gezondheidszorg staan in de rij. Adviseur bij een kennisinstituut? “Antropologen sluiten niet helemaal aan”. Een flinke dosis zelfvertrouwen en een vlotte babbel helpen je misschien een stap verder. En bovenal is het belangrijk te weten wat je kunt en waarom dat relevant is voor jouw potentiële werkgever. Dus wat kan ik nu eigenlijk en hoe vertaalt zich dat naar het werkende leven?
Eén van de belangrijkste lessen die ik tijdens mijn studie Antropologie heb geleerd is zaken in verband te zien. En ben ik gemotiveerd om kennis uit de Sociale Wetenschappen in te zetten in zorg en welzijn. Beleidsmakers en politici kunnen daar nog heel wat van leren. In plaats van bijvoorbeeld ongestoeld de aanname te doen dat sociale cohesie in buurten wel zal leiden tot meer burenhulp, zouden ze dergelijke aannames op zijn minst kunnen onderbouwen met praktijkervaringen of onderzoek. Terecht, zo blijkt, want onderzoek brengt deze aanname behoorlijk aan het wankelen (Lillina Linders , De betekenis van Nabijheid, 2010).
Ook denk ik na over de mens achter de regel. Heeft mevrouw Jansen er werkelijk baat bij als in haar zorgdossier staat vastgelegd dat zij op dinsdag onder de douche gaat? En wat vinden zorgverleners hiervan? Een tekenende ontwikkeling in de afgelopen tien jaar is de introductie van diverse systemen, vol met eisen, die de kwaliteit van de zorg moeten borgen. Voornaamste aanleiding hiertoe waren de beruchte pyjamadagen in een aantal zorginstellingen. Traditiegetrouw reageren we hierop met regels, want dat mag toch nooit meer gebeuren! Dergelijke top-down praktijken doen mij nog regelmatig denken aan ‘Seeing Like a State’ (James C. Scott, 1998). In hoeverre sluit deze regelgeving aan bij het perspectief van de cliënt en de zorgverlener? Zijn er alternatieven voor een menswaardiger zorgstelsel?
Het heeft bij mij even geduurd vóór ik in staat was dit alles goed te verwoorden en anderen te overtuigen van de waarde ervan. Tegenwoordig nestelt dit perspectief echter steeds meer in mijn werkende leven. Zo ben ik nu bezig met een project, Starters4Communities, dat starters op de arbeidsmarkt verbindt aan bottom-up wijkinitiatieven van bewoners in Bos en Lommer en de Baarsjes. Samen maken we de initiatieven duurzamer en daarmee de wijk mooier. En vlak voor de deadline van deze column krijg ik het verlossende bericht dat ik voor een gemeente aan de slag mag, hoera! Nieuwe kansen om mijn visie met anderen te delen. Geloof in je vak, het is van grote waarde!
Karin Oude Weernink (1987) – Medical Anthropology & Sociology 2011, UvA
Werkzaam geweest voor zorg- en welzijnsintellingen en momenteel in dienst bij een gemeente op de afdeling Welzijn.
