Cultuur met een kleine k /// Je kan ook zingen, maar wil je ook de alcoholist zijn?
Chris Hellwig –
In de winterse nachten dat ik niet kan slapen luister ik soms naar slechte muziek. Dit is meestal bodemloze popmuziek waarin lekker hard gegild en gejuicht wordt. De emoties die hier in muziekvorm worden gegoten zijn meestal toegankelijk en hevig waardoor ik in mijn slapeloze maar slaperige staat niet veel hoef na te denken, maar het liedje mijn emoties kan laten bepalen. Verstand op nul en luisteren dus. Het liedje van deze avond was van Chandelier van Sia. Ik had dit liedje gevonden tijdens mijn eindejaars lijstjesfetisj (er is toch iets heel fijn en overzichtelijks aan het gieten van een jaar in een hiërarchie, zo hoef ik de rest van de tijd niet zo op te letten). Time Magazine omschrijft dit lied als: ‘an elegy for an alcoholic past and a battle cry for personal demons wrapped up in a soaring, clanging 3-minute pop song (…) it’s her vocals – unhinged, gripping, rippling with feeling – that make “Chandelier” so extraordinary.’ (http://time.com/3613567/top-10-best-songs/)
Nu ben ik natuurlijk geen alcoholist maar gewoon een student en kan ik uit de losse pols even geen demonen halen. Desondanks is het soms fijn om andermans sterke emoties over je heen te laten spoelen, of ze nou van toepassing zijn of niet. Nou zou dit normaliter niet een noemenswaardige nacht zijn, laat staan het waard om over te schrijven. Tof werd het pas, toen ik een beetje doorklikte en terecht kwam bij deze vrouw: Felicia Ricci. (https://www.youtube.com/watch?v=uP6uoLcasl0)
In een paar minuten wist zij alle magie, emotie en mystiek van Chandelier weg te toveren tot een hoopje onverstaanbaar gebrabbel. Zij legt haar filmpjes uit als een soort fonetische online zangles, in mijn oren klinkt het als Koreaans Zuid-Afrikaans, maar ik heb dan ook nog nooit zangles gehad. Van de manier waarop je je mond opendoet, waar de klank vandaan komt, tot de letters die je wel en niet uitspreekt, op een Derridiaanse wijze wordt het liedje ontleed.
Ik zag Felicia tot rood aanlopen en tonen uitpersen, en voelde langzaam de hoeken van mijn mond haar lippen imiteren. Ik realiseerde me op dat moment dat ik uit mijn comfortzone werd geslingerd, vals bewustzijn werd geruimd en populaire cultuur werd gespecificeerd tot iets wat helemaal niet voor iedereen toegankelijk was; immers, ik kan helemaal niet zingen. Niet langer was het genieten van een pasvorm van emoties genoeg om een liedje eigen te maken. Ik moest het opeens leren zingen van Felicia. Is dit wat een echte fan betaamt? Wat valt er eigenlijk allemaal te kunnen? En ja hoor, vervolgens vond ik op YouTube een aantal filmpjes die mij zouden kunnen leren hoe zo te dansen als het minderjarige ballerinaatje uit de videoclip.
Echt verbaasd had ik niet moeten zijn, ik zie soms af en toe mijn moeder soepel een pasje van Thriller in haar kookroutine verwerken. Het bewonderen van artiesten is van alle tijden. Maar hoe we dan ook door de woonkamer stuiteren alsof de DVD van ‘Nederland in Beweging’ op staat, of we meebleren met Felicia, het blijven reproducties. Of mee-eten van andermans creativiteit, als je wil. Is dat erg? Nee hoor, van mij mag je. Ik hou het bij nachtelijke sessies waar niemand van weet.
