Stoere vaders verdwijnen niet
Tekst: Stans de Jong
Het is juli 2016, in het Radboud ziekenhuis krijgen we vandaag de uitslag van de gemaakte hersenscan. Vol goede hoop nemen we plaats op de stoelen tegenover de arts die ons met een gerust gezicht aankijkt. Het valt even stil. De arts tikt wat op zijn computer en haalt het scherm erbij waarop de scan te zien is. Er zijn geen woorden nodig om te zien wat er aan de hand is. Op het scherm verschijnen talloze stipjes die oplichten als een stad in de nacht. Een stuk of twintig hersentumoren laten het leven van mijn vader opeens aan een zijden draadje hangen.
Toch is er nog hoop. De nieuwe ontwikkeling genaamd immunotherapie, zou de tumoren kunnen laten krimpen en misschien wel laten verdwijnen. De behandeling is nog op weinig mensen toegepast, maar geeft enorm goede resultaten. Het immuunsysteem wordt zo ondersteund dat het lichaam zelf de tumoren zal gaan bestrijden. Met dit medicijn hebben we de weg naar genezing ingezet.
Gedurende de maanden die volgen, bezoeken we het ziekenhuis regelmatig en gaan we vol goede moed de toekomst in. Het mysterieuze vloeibare middel dat ervoor zou gaan zorgen dat de tumoren krimpen, stroomt keer op keer weer het lichaam binnen. Van buiten kun je vaak niet zien wat er in een lichaam gebeurt. Bij tumoren in de hersenen is dat anders. Zowel fysiek als mentaal kan een mens veranderen door wat er daar gebeurt.
Ondanks de zichtbare veranderingen, is het in dit soort situaties soms moeilijk om toe te geven aan de werkelijkheid. Je wordt opeens geconfronteerd met de eindigheid van het leven terwijl je hier voorheen nooit echt bewust mee bezig bent geweest. Een mens wil overleven en kan in deze weg naar genezing soms blind zijn voor wat er in werkelijkheid gebeurt.
Begin januari 2017 vond de afspraak plaats om te kijken of de immunotherapie inderdaad geholpen had en de tumoren gekrompen waren. De arts was even stil maar vertelde toen voorzichtig dat de behandeling niet had aangeslagen en mijn vader niet meer beter zou worden. Vanaf dat moment besefte ik me dat de weg naar genezing een illusie was geweest. De confrontatie met de fragiliteit van het leven kan ervoor zorgen dat je oogkleppen opzet voor de dingen die je niet wilt zien om jezelf te beschermen. Ik maakte mezelf blind voor wat er komen zou. Vaders zijn immers groot en stoer, die kunnen niet zomaar verdwijnen.
Op 16 maart 2017 werd de illusie definitief doorbroken. Gebeurtenissen die niet in de lijn van het leven passen moet je als mens verwerken en niet iedereen doet dat op dezelfde manier. De één valt stil, de ander praat erover en weer een ander rent zo hard mogelijk weg. Er is geen goede of slechte manier om met dit soort dingen om te gaan. Hoe iemand ook reageert in zo’n situatie, het is het accepteren van het onwerkelijke dat werkelijkheid wordt.
