Het Nederlands landschap van Thierry Baudet
Tekst /// Lotje van den Dungen
Ik zit in de trein en mijn telefoon is leeg: is dat wat ik tegenwoordig nodig heb om weer eens met pen op papier te schrijven? Ik teken wat. Bomen in een rijtje omringd door een Nederlands landschap. Al vrees ik dat een nationalist het Nederlandse in het landschap niet zal herkennen. Maar wie wel? Wat is eigenlijk Nederlands?
Ik denk aan het eindeloos benoemen van de Nederlandse identiteit door lijsttrekkers tijdens de afgelopen verkiezingsweken. Of in ieder geval wat er mis mee is. Ik denk aan het campagnespotje van Forum voor Democratie waar vrijwel alleen maar witte mannen zich zorgen maken om het veranderende Nederlandse landschap. Naar mijn idee is Nederland nooit herkenbaar geweest aan zijn vele hectaren onbewerkte groene grond met te midden daarvan kastelen en landhuizen. Toch hebben zij voor dat beeld gekozen. Als ze denken dat dát Nederland is, wie is dan in godsnaam die elite waar ze het over hebben?
Ergens tussen soortgelijke kastelen heeft Thierry Baudet waarschijnlijk zijn bosje lavendel geplukt. Die heeft hij vervolgens in een stoffen zakje gevangen en wanneer hij met de metro door Amsterdam Zuidoost rijdt, kan hij gelukkig daaraan ruiken om weer herinnerd te worden aan zijn échte Nederland.
Ik hoop gewoon niet dat straks het laatste beetje natuur in Nederland gedroogd in een zakje op de studeerkamer van Thierry Baudet hangt.
Wat een enge vent, denk ik. Noem mij strategisch, maar ik had liever zijn twee zetels naar de PVV zien gaan. Of de VVD. Net zo erg tegenwoordig.
Ik had zo graag een keer een ander politiek landschap in Nederland gezien. Ik had zo graag iets zien veranderen nu dat het hardst nodig is. Helaas, net niet. Ik hoop dat mijn kinderen als ze later uit het raam kijken in de trein nog bomen kunnen zien. Dat ze überhaupt nog met de trein reizen en niet 130 km per uur op de snelweg scheuren. Erg ver zullen ze alleen niet komen, omdat de grenzen dicht zullen zijn. En is het niet een muur van steen, dan is het er een van water die op hen afkomt door het smelten van de Noordpool.
Ik ben aan het doemdenk-dagdromen.
Ik hoop gewoon niet dat straks het laatste beetje natuur in Nederland gedroogd in een zakje op de studeerkamer van Thierry Baudet hangt.
Nu kan ik nog zorgen voor veranderingen. Ik kijk in de weerspiegeling van het raam naar mezelf en lach om mijn eigen hypocrisie. Dit stukje geschreven tekst is enkel tot stand gekomen omdat mijn telefoon is uitgevallen en ik niet meer weet hoe ik mij moet vervelen. Dat ga ik eerst maar eens veranderen.
