Goed gekleed en ogen dicht: SALE

Tekst /// Lotje van den Dungen

Laatst stond mijn mailbox vol met spam over ‘gigantische kortingen’ tijdens Black Friday. Het was weer zo ver: tijd voor de enige vrijdag in het jaar dat vrijwel alle winkels in de Verenigde Staten een grote sale houden. En aan mijn mailbox te zien ook nu in Nederland.

Ik denk dat het te vergelijken is met zwarte zaterdag: de dag dat alle vakantiegangers in Nederland en België als trekvogels naar het zuiden van Frankrijk vliegen, maar dan in hun auto’s helaas. Niemand vindt het echt leuk om in de file te staan. Zwarte vrijdag is naar mijn idee even niet-leuk. Toch krioelde het van de mensen in de winkels, haastig op zoek naar de laatste koopjes. En als je daarvoor iemand aan de haren moet trekken zodat jij bij die afgeprijsde spelcomputer kan komen voordat iemand hem voor je neus weggrist, dan wordt dat gedoogd.

Ik word er bijzonder ongemakkelijk van.

Ongeveer een jaar geleden schreef ik deze zorgen van me af, na het zien van de documentaire The True Cost. Ik verwonderde mij over hoe makkelijk ik voorheen te beïnvloeden was door trends. Mijn inzicht: we zijn door de samenleving om ons heen en door de lokkende modereclames gegoten in de norm dat we elke dag iets anders aan moeten hebben om geaccepteerd te worden. Conclusie: dat hoeft dus niet.

Het schrijven van mijn eerste column over dit onderwerp ‘Goed gekleed en ogen dicht: de fast fashion-industrie’ voelde voor mij als een contract dat ik had getekend wat mij vanaf dan zou uitsluiten van het kopen van nieuwe kleding. Dat heb ik ook geprobeerd te doen. In het afgelopen jaar heb ik een bikini gekocht, nieuw, een 5-pack sokken, ook nieuw, en een rok, besteld op ASOS.com. De rok heb ik tevens direct weer geretourneerd, omdat ik me schaamde voor mijn koopdrang na het zien van een mooi plaatje met een mooi prijsje. Hij was in het echt ook helemaal niet mooi. De rest – er is zeker een rest, want ik heb stiekem een zwak voor kleding – heb ik tweedehands of ‘duurzaam’ gekocht.

We zijn door de samenleving om ons heen en door de lokkende modereclames gegoten in de norm dat we elke dag iets anders aan moeten hebben om geaccepteerd te worden.

Zie het als een experiment. Een sociaal en een economisch experiment. De uitkomst van beide is positief. Mij werd niet gevraagd waarom ik al drie dagen hetzelfde aan had, in tegendeel. Ik draag vaak mijn pak: The Poor Man’s suit, een broek en een jasje, unisex en gemaakt om elke dag en in elke situatie aan te kunnen hebben én duurzaam geproduceerd in Portugal. Deze heb ik leren kennen door mijn zoektocht naar duurzame betaalbare kleding. En het levert me zeker wat complimentjes op.

Over het economische gesproken, tweedehands kleding is goed te doen, maar duurzaam geproduceerde nieuwe kleding is vaak prijzig voor een student. Toch heb ik veel minder geld uitgegeven aan veel betere kleding, met een veel beter gevoel.
Laatst liep ik met een vriendin mee de Zara in. Het was sale en dat was te zien. Kleren lagen op rommelige stapels als krantenknipsels in een grabbelton. Mensen graaiden erin en gooiden het weer terug, lieten het vallen en zagen het niet eens. Ik ben buiten blijven wachten omdat ik duizelig werd – nu word ik erg snel duizelig moet u weten – maar ook werd ik droevig van de afgedankte trends voor de veel te goedkope prijs.

Later was ik trots dat ik afkeer voelde in plaats van affectie. Stoppen met sale is makkelijker dan stoppen met roken.

Doe je met me mee?

Hier kun je een merk of kledingwinkel invoeren om erachter te komen hoe duurzaam zij produceren en aan welke aspecten van duurzaamheid zij wel of niet bijdragen: https://rankabrand.nl/. Aan de hand daarvan kun je zelf beslissen of je het product wilt kopen van het merk.

Hier vind je Bonne Suits – The Poor Man’s Suit