Tête à tet: ‘Aardappelen poten’ in Poti

Tekst en beeld  /// Peer van Tetterode

De schreeuw van het varken doet de hondjes huilen. We hebben de beer opgejaagd naar een hoek en binden zijn poten vast. Hieraan slepen de oude man en de boer de roze homp vlees en haar naar een modderpoel. De big kan nergens heen. Mijn vrienden gaan op hem zitten of op zijn hoofd staan. De luide gil die volgt doet het hok op zijn grondvesten beven. Ik ben een boeman. Ik moet ervoor zorgen dat het vrouwtje niet in de buurt komt. De beer moet een barg worden. Een versie die er hetzelfde uitziet, maar dat niet is.

Vroeger deden ze het ook met jongetjes die wilde zingen in een koor weet ik, maar niet op deze leeftijd. Deze zou, uitgerekend in mensenjaren, al een babyboomer zijn. De ‘dokter’ komt op het toneel, een grijsaard zonder handschoenen. Hij is, net als nagenoeg de hele wijk, een vluchteling uit Abchazië: het staatje dat met hulp van een handjevol Russische tanks afhankelijk is geworden en alle etnische Georgiërs heeft verbannen naar onder andere het havenstadje Poti.

De ballen zijn zo groot als kokosnoten. Ze worden afgebonden en een andere oude man komt met een set scheermesjes en een druppeltje desinfectiemiddel. Mijn maag staat in brand en een rotte geur vult mijn neusgaten. Ik ben een stadsjongen. Hier heb ik niet voor getekend! Val flauw, knorrie, val alsjeblieft flauw! Het is even akelig stil. De modderpoel verkleurt. Ik ga nooit meer vlees eten, denk ik bij mezelf.

Die avond drinken we zelfgestookte rake, de wodka van deze streek, en we eten heerlijk gemarineerde kip in walnotensaus met allerhande groenten. Om te bekomen van de schrik, stel ik me zo voor. De oma van de boerderij heeft de hele dag in de keuken gestaan. De rake is vijfenzeventig procent, we maken grapjes over dat we blind wakker worden morgen, als wraak van de knorrepot.

Toen ik op de boerderij kwam dacht ik ‘aardappelen te gaan poten’.  Via de internationale gemeenschapssite WOOFF had ik me aangemeld om in het Georgische Poti te gaan helpen. Nu weet ik dat het eerder het zaai-seizoen is. Mijn mede WOOFF’ers, waarmee ik vrijwillig op de boerderij. weten veel van boeren en willen later een eigen boerderij runnen. Ik denk dat het besluit te gaan WOOFF’en een van de betere keuzes geweest is die ik heb gemaakt.

Zon in de winter, mais rooien, kassen bouwen, bonen planten, katjes aaien, hondjes schoppen, elke dag gekke bekken trekken naar een driejarige kleuter, liften krijgen van de politie en fruit van de bomen eten. Als souvenir van deze blije periode heb ik in mijn koffer nu een grote pot met sterk water. Bezoekersuren in overleg.