Bewegen voor je buurt
Tekst /// Ernst Spaans
Het is 19:30. Wanneer ik het buurtcentrum binnenloop, zitten vier vrouwen van middelbare leeftijd al aan de koffie. ‘Of ik ook wat wil drinken’, vraagt een van de attente dames direct. ‘Lekker, bakkie koffie graag’, antwoord ik. ‘Ah, met een koekje natuurlijk, daar kom ik voor.’ De toon is gezet.
Een paar minuten later lopen we met zes man sterk naar buiten. Gehuld in opvallende, oranje hesjes lopen we door de donkere straten van Purmerend. Op zoek naar ongebruikelijke situaties, achenebbisj steegjes en verdachte taferelen. ‘Maar ook zijn we alert op volledig donkere huizen’, vertelt initiatiefneemster Sandra mij. ‘Daar gooien we in flyer in de brievenbuis, waarin staat vermeld dat deze situatie uitnodigt tot inbraak.’
Na een half uurtje doemt er in de verte een groepje jongens op. Ze staan droog onder een afdak bij wat winkels. Hun muziek horen we al straten eerder; de Neder-rap-klanken hebben moeite binnen een redelijk decibel-level te blijven. We spreken hen aan of het wellicht wat zachter zou kunnen. Hebben een kort gesprek over wie we zijn en wat we doen: de jongens gehoorzamen. Ik verbaas me over het gemak waarmee mijn clubje dames hen aanspreekt. Waarna Sandra met uitlegt dat ‘wanneer je hen met respect benadert, je dit ook terugkrijgt’.
Het volgen van een shabby persoon die heen en weer drentelt op een parkeerplaats is onze volgende klant. We observeren hem van een afstandje en nemen het profiel in ons op. Uiteindelijk verdwijnt hij in een auto en zijn we kansloos. Twee jongen vrouwen lopen een grasveld in maar schijnen bij navraag Pokémon aan het vangen te zijn. Weer niets dus. Maar dan: we horen kabaal wanneer we door een van de vele onderbelichte steegjes lopen. Het lijkt uit de achtertuin van het hoekhuis te komen en na overleg bellen we aan. De dame des huizes doet open en waardeert onze inzet en oplettendheid enorm. ‘Gaan jullie maar door, ik ga kijken en red me wel.’
Het is gezelligheid, buurtcohesie, veiligheid en beweging in één.
Onderwijl het signaleren, passeren allerlei gespreksonderwerpen de revue en wordt duidelijk dat Oren en Ogen meer is dan een buurtproject voor preventie en veiligheid van de eigen buurt. Het is gezelligheid, buurtcohesie, veiligheid en beweging in één.
Dat het project geen overbodige luxe blijkt, merken we later: Sandra wordt gebeld dat er vandaag ingebroken is. Extra alert vervolgen we onze wandeling. Na tweeënhalfuur komen we terug bij het buurthuis: zonder heterdaad. En dat is volgens en van de deelnemers uit een andere buurt maar goed ook: ‘Want tegenwoordig heb je sneller een mes in je rug dan een tientje’, stelde hij overtuigend.
