Okaerinasaimase Goshujinsama!
Mijn Ervaring in een Japans Maid Café
Tekst: Sam van den Nieuwenhof
Maid cafés, voor degene die het niet kennen, zijn cafés in Japan die gekarakteriseerd worden door de net iets te sensueel geklede (jonge) bediendes in school uniform. Mijn eerste ervaring met deze toch ietwat opmerkelijke plekken in Japan beleefde ik niet in Japan, maar in Australië. Het stel waar ik bij inwoonde tijdens mijn tijd in Sydney hebben mijn enthousiasme voor Japan proberen aan te wakkeren. Het feit dat zij zelfs het kleinste, nietszeggende detail, zo konden vertellen dat je verlangen er naar groeide, heeft er bij mij voor gezorgd dat de maid cafés in Japan bezocht moesten worden. Op 20 april 2017 vloog ik naar Tokyo.
‘Ja, Sam, waar je vooral naar toe moet, is dat maid café waar ze de binnenkant van een metro hebben nagebouwd en je bediend wordt door net iets te jonge dames in school uniforms’. Dit citaat van mijn huisgenoten, vertaalt uit het Engels, deed mijn interesse en toch ook mijn afkeer tegen zulke cafés versterken. Op de derde dag van mijn verblijf in ‘de meest indrukwekkende stad ter wereld’, Tokyo, besloot ik om toch een bezoekje te brengen aan zo’n omstreden café.
De deur werd voor mij open gedaan en ik werd begroet door meerdere maids met de woorden ‘Okaerinasaimase goshujinsama’, ofwel, ‘welkom thuis meester’. De geur van zoetigheid drong tot diep in mijn neus binnen. Zo ver, dat de suiker bijna direct vanuit mijn neus mijn keel gat in sijpelde. Ik nam plaats. Een maid in een fel roze geruit school uniform, waarbij ik het idee kreeg dat ze nog geen zestien was, overhandigde mij een kaart waarbij, in het Engels, de regels van het café stonden. Zodra ik deze had doorgenomen, werd mijn bestelling opgenomen. Ik had me voorgenomen om te beginnen met een drankje zodat ik alles rustig kon observeren en waarderen.
De gender relaties waren mij al snel duidelijk. Het drankje werd op een manier geserveerd waarbij de maid voor mij neer knielde en mij letterlijk als meester beschouwde. De ietwat korte rok van het schooluniform was, nadat ze zich had omgedraaid, net iets te ver omhoog gekropen. Het contrast tussen het sensuele, ietwat seksistische karakter van de maids, en het kinderlijke, kleurrijke van het café was voor mij de meest opmerkelijke constatering.
Het feit dat er, samen met mij, nog tientallen andere mannen ‘op leeftijd’ het schouwspel van de maids aan het waarderen waren, maakte het voor mij een plek met een vulgair randje. De opties, daarnaast, om tijdens het nuttigen van een drankje of hapje je oor te laten schoonmaken of een massage te bestellen, versterkte dit idee. Het feit dat Japanse vrouwen over het algemeen toch snel een aantal jaren jonger lijken dan dat ik ze inschat zorgde voor mijn relativering en verbeelding dat deze cafés geen ‘pedo cafés’ zijn maar gewoon een manier zijn om ‘legaal’ aan bepaalde behoeftes van de Japanse samenleving te voldoen.
