Redactie in Beeld
Ik hou van sugarrushes. Ik crave voor de high die een overmatige inname van suiker kan geven. Nu lees ik net op Wikipedia dat sugarrushes broodje aap zijn. Het is wetenschappelijk bewezen, maar ik vind het verwerpelijk. Ik geloof nog net zoveel in sugarrushes. Het liefst gebracht door één van m’n lievelingssuikerbronnen: het Kinder suprise-ei. Zo blij dat die nog steeds bij Albert Heijn bij de kassa liggen, jullie dan?
Als kleine jongen kon ik nooit kiezen of ik stroop, bruine basterdsuiker of kristalsuiker op mijn pannenkoek deed. Om die reden deed ik alles maar tegelijk. Na twee happen werd de pannenkoek mij te zoet. Jaren later kan ik nog steeds niet kiezen. Uiteindelijk ben ik maar gewoon gestopt met het eten van pannenkoeken.
Als kind was ik dol op suiker en andere zoetigheden. Hoe zoeter hoe beter. Thee met melk en een enorme schep suiker. Helemaal geweldig was die keer dat ik samen met de oppas thee ging drinken met het kleine Jip & Janneke servies dat ik vol trots bezat, maar nog nooit had gebruikt. Ja, tijden veranderen. Nu zit ik aan de groene thee zonder iets erin. Heerlijk.
Heb het normaliter niet zo op zoete troep maar voor deze Cul ben ik aardig op weg. Mijn tafel zat onder de stroop en het breidde zich alsmaar uit. Hop, Marjanneke, stroop in het kanneke… Voor meer kunstzinnigheden met suiker lees mijn artikel over Sidney Mintz.
Stiekem kijk ik graag naar kookprogramma’s. Met name banketbakken is mijn guilty pleasure. Baking Good / Baking Bad, Heel Holland Bakt, Taarten van Abel en Adriano Zumbo’s creaties bij Masterchef Australia: ik proef de pure suiker al. Ooit zullen deze programma’s ervoor zorgen dat ik de perfecte croquembouche kan maken.
