No man is an Island
Tekst: Merijn Olij
Een lockdown is voor veel studenten de eerste keer in hun leven dat ze onverwachts veel vrije tijd hebben. Persoonlijk ben ik er in deze tijd achter gekomen dat ik zonder sociaal contact in een soort gat van verveling val. Gelukkig zijn we niet compleet geïsoleerd en kunnen we via sociale media contact houden met vrienden, die ons vervolgens geruststellen dat óók zij de hele dag niet zoveel doen. Daarnaast hebben we altijd nog memes die ons vertellen dat onze halve generatie in dezelfde soort midlife-crisis is beland. Op hun twintigste.
Studeren gaat zover dat kan nog gewoon door, maar ondanks de vrije tijd is het nog een hele opgave ons hiertoe te zetten. Want vrije tijd voelt veel te veel als vakantie en afleiding is er genoeg. Voor sommigen is dit fijne afleiding en kunnen we hele nieuwe hobby’s ontwikkelen. Van schilderen tot koken en tegelijkertijd zoveel ‘wijnen’ als we willen. Voor anderen valt de thuis isolatie zwaar. In beide gevallen komt er van studeren niet veel. Toch fijn voor de eerstejaars studenten dat de druk van het BSA halen er in ieder geval niet meer is.
Wat tegelijkertijd meespeelt is dat vele van ons de crisis continue in ons achterhoofd hebben en weten dat we er vrij weinig aan kunnen doen. De pandemie heeft onze wereld en ons dagelijks leven totaal op zijn kop gezet. Greta Thunberg zei ooit metaforisch ‘Ons huis staat in brand’. En dit beschrijft precies hoe ik het nu ervaar. Maar wat kunnen we doen?
‘Helpen in je community’ is iets wat je veel hoort. Als student antropologie vallen hier nog wel wat vraagtekens bij te zetten. Community, wat is dat? De buren? Familie? Vrienden? Persoonlijk ben ik net verhuisd dus zou ik mijn directe omgeving nog niet mijn community noemen. Misschien kan het dit wel wat meer worden, het is namelijk wel iets wat je actief op kan bouwen. Ik bedoel hiermee niet dat ik direct alle huizen af ben gegaan om te vragen of er nog iemand boodschappen nodig heeft. Maar simpelweg vragen hoe het met iemand gaat en of je iets voor diegene kan betekenen, kan geen kwaad. We zijn in onze individualistische samenleving soms een beetje vervreemd van dit soort ‘random acts of kindness’. Maar als er een tijd is om dit terug te brengen is het nu.
De mens wordt niet voor niets de social species genoemd en bij antropologie wordt dit ons nadrukkelijk geleerd. Tijdens een hoorcollege lazen we ooit het gedicht ‘No man is an Island’ van John Donne. Hij schrijft hierin: ‘No man is an island entire of itself; every man is a piece of the continent, a part of the main’. Tijdens een pandemie ervaren we dit direct. Als ik ziek wordt, worden de mensen om mij heen dat ook. Maar als je de mensen om je heen helpt, zullen we dit ook direct ervaren. Het is misschien niet het eerste waar je aan denkt of wat je automatisch doet. Maar de manier waarop we ons tijdens de crisis gedragen, zal bepalen in wat voor staat we er weer uit komen. Mijn fortune cookie sluit hier perfect op aan, denk niet alleen na over wat je kan doen, maar doe het ook echt.
