Leven in de toekomst

Leonie de Waard –

Ik betrap mezelf erop dat ik mijn leven leef in de toekomst. Vrijwel alles dat ik doe, is gericht op het leven dat ik in de toekomst wil leiden. Eigenlijk is dit altijd zo geweest, ik weet niet beter.

Al van jongs af aan ben ik gestimuleerd om het beste te doen dat ik kan, hard te werken en de lat hoog te leggen. Dit leidde ertoe dat ik op tienjarige leeftijd al wist dat ik naar het Murmellius Gymnasium in Alkmaar wilde, gevestigd in een oud gebouw, met prachtig gekleurde glas in loodramen. Tranen met tuiten huilde ik toen uit de NIO toets bleek dat ik “slechts” een havo advies kreeg. Ik was niet goed genoeg. En dus begon ik op een andere school mijn carrière, op de havo. Vlijtig als ik was, gedreven om alles altijd maar goed te doen, haalde ik fantastisch hoge cijfers. Ik mocht overstappen naar gymnasium. Weliswaar niet op mijn geliefde Murmellius, maar mijn droom van het gymnasium was bereikt. Op mijn veertiende herontdekte ik mijn liefde voor schrijven. Tegen mijn zeventiende was ik er zeker van dat mijn toekomst zou liggen in de journalistiek. Ik begon aan de weg te timmeren. Ik schreef recensies en interviews voor de plaatselijke krant en merkte hoe ik in mijn element was.

De School voor Journalistiek was een logische keuze voor mij geweest. Het was ook in de eerste instantie mijn keuze, mijn manier om mijn grote droom dichterbij te halen, of daar tenminste een poging toe te doen. De geluiden uit mijn omgeving waren echter niet zo positief.
“Zonde dat je na zes jaar gymnasium naar het hbo gaat,” klonk het.
“Dan zit je tussen allemaal mensen van de havo, dat is toch een ander niveau.” Dat ik zelf ook op havo was begonnen, leek iedereen voor het gemak even vergeten te zijn. Een universitaire studie zou me veel verder brengen, een betere toekomst geven. En nu ben ik hier: derdejaars antropologiestudent aan de UvA. Nog steeds gedreven om journalist te worden, maar dan via een omweg, want eigenlijk trok ik me de kritiek van mijn omgeving meer aan dan ik toen toe durfde te geven.

Ik werk me kapot voor de minor Journalistiek en Nieuwe Media aan Universiteit Leiden, zodat ik (hopelijk) meer kans heb om toegelaten te worden tot de gelijknamige master. Het werk dat ik doe bij de Cul – zowel het schrijven als het redigeren – vind ik heerlijk. Ik geniet er oprecht van, maar als het geen toegevoegde waarde zou hebben voor mijn cv, en dus voor mijn toekomst, was ik een stuk minder happig geweest om dit te doen.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben gelukkig met wat ik doe. Ik werk er graag voor. De druk om alles goed te doen, de juiste beslissingen te nemen en goed na te denken over de toekomst, werkt soms echter verstikkend. Ik leef mijn leven gericht op een beeld van de toekomst dat ik eigenlijk niet kan hebben. Ik weet immers niet wat er onverwacht op mijn pad komt. Kan ik die focus op de toekomst niet gewoon loslaten en leven in het hier en nu? Me richten op wat er om me heen afspeelt? Ik zou niet eens meer weten hoe.