Een stad in leven
De band tussen gezin en stad
Tekst: Marie Voerman
Beeld: Loes Huybers
Ik kom uit een écht Rotterdams gezin. Dat kan ik met zekerheid zeggen, ondanks dat maar één gezinslid daadwerkelijk is geboren in Rotterdam en twee van ons er niet meer wonen. Het Rotterdamse aan mijn gezin zit namelijk niet in waar wij vandaan komen of waar wij nu wonen, wij zijn Rotterdams omdat de stad in ons allen leeft.
Lange tijd ben ik in conflict geweest over hoe het kan dat mijn gezin zo intens Rotterdams aanvoelt. Vaak heb ik namelijk het gevoel dat wij het recht niet hebben onszelf Rotterdammers te noemen. Mijn vader is immers de enige échte Rotterdammer onder ons, geboren en getogen op de Groene Hilledijk, op Rotterdam-Zuid. De rest van het gezin is bij elkaar geraapt uit Sevenum, Sliedrecht, Spijkenisse en Heeg; niet bepaald Rotterdams. Daarbij zijn wij pas in 2007 in Rotterdam gaan wonen. Dus waarom voelt ons gezin zo verbonden met Rotterdam? Een uitgebreid gesprek met mijn vader en moeder over onze band met Rotterdam liet mij nadenken over wat Rotterdam voor mij betekent.
Rotterdam is een stad die zich uit de verdrietige chaos van het bombardement, die niet te herstellen leek, heeft herpakt. Niet alleen dat, maar ook heeft Rotterdam een nieuwe pracht van een stad gemaakt uit deze chaos. De stad is nooit af en waar andere steden soms verandering lijken te vermijden, is Rotterdam constant bezig met het zoeken naar verbeteringen in alle soorten en maten. Nieuwe ontwikkelingen en projecten worden altijd omarmd. Het is een plek waar men geen blad voor de mond neemt en niet bang is om te zeggen waar het op staat. Je kunt er comfortabel zijn met wie je bent en wat je denkt. Er is altijd muziek, kunst en goed eten, waar in de stad je ook gaat. En bovenal is het een stad die zich aanpast. Wat er ook op het pad komt van Rotterdam, de stad pakt het op en pakt het aan.
Hoe meer ik dacht aan Rotterdam, hoe meer ik besefte dat ik niet alleen mijn gezin zag in de stad maar ook de stad zag in mijn gezin. Net als Rotterdam, heeft mijn gezin zich uit de verdrietige chaos van een echtscheiding, die even niet te repareren leek, herpakt en een ontzettend mooi, sterk gezin opgebouwd. Dit deden wij, net als de stad, niet door het oude te repareren maar door in een nieuwe samenstelling verder te gaan. Ons gezin is nooit af en waar sommige gezinnen verandering lijken te vermijden, zijn wij constant bezig met zoeken naar hoe wij onszelf kunnen verbeteren. Dit zowel op persoonlijk vlak, zoals dat wij altijd maar nieuwe dingen willen leren, maar ook op gebied van ons gezin, zoals de nieuwe toevoegingen van mijn stiefvader en zwager, die ons gezin ontzettend hebben verrijkt. Nieuwe ontwikkelingen in de gezinssamenstelling, in meningen, in doelen en in passies worden altijd met open armen ontvangen. Wij nemen geen blad voor de mond en zijn niet bang om te zeggen waar het op staat. Wij hebben goede discussies aan de eettafel, en wij kunnen bij elkaar altijd comfortabel zijn en rekenen op steun en liefde. In onze huizen is altijd muziek, kunst en goed eten, of dit nou in een van de woningen in Rotterdam is met soulfood van mijn moeder of stiefvader, of met een uitgebreide lunch van horeca-experts zoals mijn zus en zwager in hun appartement in Zwolle. En bovenal is ons gezin een gezin dat zich aanpast. Wat er ook op ons pad komt; een echtscheiding, zware periodes, een bruiloft, intense momenten van blijdschap, momenten weg van elkaar of momenten samen: wij pakken het op en wij pakken het aan.
Zoals de Rotterdamse stadsdichter Dean Bowen zei: ‘We laten achter om vooruit gestuwd te worden. Ontwaren nieuwe versies van onszelf achter de onrust van een horizon’. Ook ons gezin zal blijven voortbewegen en ontwikkelen, met onze stad achter ons. Toekomstige plannen laten zelfs zien dat wij misschien niet allemaal in Nederland zullen blijven en misschien komen er nog een hele hoop gezinsleden en herinneringen bij ver buiten Rotterdam. Desondanks blijven wij waar dan ook, met wie dan ook, een trots, Rotterdams gezin. Ja toch, niet dan?
