Een moskee is soms een wereldreis op zich

Auteur //  Nina Rijnierse

‘Wacht even, ik moet hier even een foto voor Snapchat van maken’. Het tafereel dat wordt vastgelegd, is een tafel vol versgebakken sardientjes in de Marokkaanse kustplaats Tétouan. De woorden komen uit de mond van Mohsin Amdaouech (26), social influencer, reisblogger en een held in Marokkaans Nederland. Op de dag dat wij hem ontmoeten, heeft hij net 35.000 volgers op zijn Facebookpagina Mohsin op wereldreis bereikt. ‘En met Instagram en Snapchat erbij heb ik in totaal wel 55.000 volgers’. Wij zochten Mohsin op terwijl hij genoot van een ‘traditionele zomer’ in Marokko en vroegen hem naar zijn wereldreis, roem en toekomstplannen.

De Goudse Mohsin besloot anderhalf jaar geleden dat hij op wereldreis zou gaan. Hij maakte een Facebookpagina aan, zodat geïnteresseerden zijn reis konden volgen. Zijn eerste bestemming was Rio de Janeiro, maar nog voordat Mohsin daar aankwam, had zijn pagina al meer dan zevenduizend volgers. Voor hij het wist was Mohsin het gesprek van de dag in Marokkaans-Nederlandse huiskamers.

Mohsin legt uit hoe het komt dat juist zijn reisblog zo snel viral ging, in eerste instantie vooral onder Marokkaanse Nederlanders: ‘In mijn directe omgeving is het backpacken een nieuw concept. Iedereen bezoekt Marokko in de zomer, dus je kent niemand die zes of zeven maanden op reis gaat.’ Al snel wilden het AD, NRCNext, National Geographic en reisorganisaties met hem praten. Mohsin: ‘Ik was geen doorsnee reisblogger, maar een regelrechte inspiratiebron geworden’.

Tijdens zijn wereldreis was het voor Mohsin belangrijk om in het kader van zijn geloof naar de moskee te gaan. Hij bezocht er in ieder geval één in elk werelddeel, behalve op Antarctica. Zo schrijft hij op dag 77 van zijn reis, in Lima: ‘Een vrijdaggebed tijdens mijn wereldreis heb ik nog niet eerder zo leuk ervaren. [..] Het was mooi om te zien dat er mensen aanwezig waren met allerlei verschillende achtergronden. Van Pakistaan, Afghaan tot Peruviaan. Een moskee is soms een wereldreis op zich’. Uit de reacties op zijn pagina blijkt waardering en respect: ‘Je motiveert me echt met je verhalen. InshAllah als ik ooit mijn droom waarmaak, heb jij daaraan bijgedragen!’ en ‘Super tof! Ik dacht altijd dat een wereldreis meer zou kosten, maar dit maakt het wat toegankelijker’.

De reacties op de website van het AD waren echter niet altijd even positief: ‘Die heeft zeker in de drugs gezeten’ en ‘moet hij niet gaan werken?’. Mohsin: ‘Dat is echt meten met twee maten, maar het is wel wat tachtig procent van alle Marokkaanse Nederlanders over zich heen krijgt’.  Tijdens ons gesprek met Mohsin valt het op dat we geregeld het onderscheid maken tussen ‘autochtoon en allochtoon’ en ‘Marokkanen en Nederlanders’. Vindt hij het niet vervelend, om steeds aangesproken te worden als ‘die Nederlandse Marokkaan die op wereldreis ging’?

Mohsin, fel: ‘Ik vind het naar dat de afkomst vooral wordt benoemd wanneer er iets slechts gebeurt. Weet je waar ik me zo aan kan ergeren? Verslaggevers die expres naar bepaalde buurten gaan en daar dan zeventienjarige jongetjes met petjes gaan interviewen over de politiek. Lekker makkelijk en intimiderend. Kom alsjeblieft een keer naar een hogeschool en ga daar allochtonen interviewen. Dan zul je zien wat voor antwoorden je krijgt. En als ze naar mij toe komen, sta ik ze vriendelijk te woord’.

Mohsin zette de media-aandacht die hij tijdens zijn wereldreis kreeg om naar iets positiefs: ‘Eerlijk is eerlijk, als ik een Piet was, had mijn Facebookpagina nooit zoveel aandacht gekregen als het nu heeft’. Mohsin benadrukt daarnaast dat de reacties die hij op zijn eigen pagina krijgt vooral een ‘bom van positiviteit’ zijn. En onder zijn volgers bevinden zich inmiddels mensen met uiteenlopende achtergronden: ‘Ook blonde meisjes vragen mijn advies over reizen als vrouw in Zuid-Amerika’.

Wat voor verhalen heeft Mohsin, nu hij terug is van zijn reis, nog te vertellen op zijn goedbezochte pagina? ‘Dit najaar ga ik samen met mijn vader op reis door Iran.’ Zijn vader is al even ondernemend als Mohsin zelf en een groot voorbeeld voor hem: ‘Hij was de eerste gastarbeider met een eigen café in Gouda. En hij reist de hele wereld rond, gewoon, omdat hij dat leuk vindt. Van Marokko tot Nigeria, maar ook naar Zweden, Finland en Litouwen. Nieuwe mensen leren kennen: antropologie’.

Terug in Nederland drong het pas echt tot Mohsin door hoe bekend hij was geworden: ‘Mensen vroegen me op straat om een selfie. Bij een eettentje in Amsterdam-Oost sprak een jongen me aan: “Ben jij Mohsin? Je hebt me geïnspireerd man, ik ga mijn studie afronden en op wereldreis!”‘. Ook tijdens ons gesprek blijft Mohsin volop in contact met zijn volgers, die hem via Snapchat foto’s en filmpjes sturen. Mohsin wil zijn bekendheid ook graag inzetten als social influencer: ‘Ik merk dat er in deze branche veel behoefte is aan rolmodellen, bijvoorbeeld bij de defensie of politie. In de Schilderswijk in Den Haag komen er van die zware jongens naar mij toe: “Ey, goed gedaan man”‘.

Mohsin mag dan een ‘Bekende Marokkaanse Nederlander’ zijn die de hele wereld over vliegt, hij blijft met beide benen op de grond staan: ‘Ik ben ook gewoon een hele normale jongen uit Gouda, die is afgestudeerd en op wereldreis ging’. De belangrijkste boodschap die hij op zijn Facebookpagina wil uitdragen is dat iedereen meer met onbekenden zou moeten praten: ‘Praat eens met je buurman of degene tegenover je in de trein. In Rotterdam alleen al zijn 174 nationaliteiten. Waarom zou je op vakantie gaan, als je in je eigen stad ook al nieuwe culturen kan leren kennen?’