Studenten in het veld – Voorstelronde 1

Phyllis Meyjes –

Dit jaar zijn ongeveer 30 studenten begonnen aan de master culturele antropologie. Tijdens de bachelor stonden wij voor de keuze of we verder zou de gaan binnen de antropologie of een master elders zouden volgen. Weer kregen wij de vragen: ‘Wat kan je daarna dan doen?’ En: ‘Daar valt toch geen droog brood mee te verdienen?’ De angst voor velen was dat het onderzoek na een intensief jaar in een la zou verdwijnen en wij daarna gedwongen werden om ergens een baan aan te nemen waarbij de antropologie ver te zoeken valt. Toch hebben wij voor deze fantastische studie gekozen.

Binnen deze reeks zullen studenten met uiteenlopende onderzoeken aan het woord komen om het veldwerk met iedereen te delen. Dit om bachelor studenten een beeld te geven van de verscheidenheid van antropologisch onderzoek en om aan te geven dat je er toch echt wat mee kan! We beginnen met de introductie van de onderzoeken en zullen daarna iedereen op de hoogte houden van onze onderzoeken.

De ideeën die wij in september hadden zijn de afgelopen maanden gekneed en gevormd tot een onderzoeksvoorstel. Docenten, supervisors, medestudenten, maar ook praktische zaken zoals budget en toegankelijkheid hebben ons geholpen  (of afgeremd) tijdens dit proces. Vanaf januari mogen wij onze ideeën en plannen in de praktijk brengen. Over een paar dagen zullen wij drie maanden lang op zoek gaan naar antwoorden, bijzondere mensen ontmoeten, tegen muren oplopen, problemen ervaren en inzicht krijgen in sociale situaties. Wij zijn er klaar voor!

Vandaag stellen Lianne en Camiel zich aan jullie voor.

Ik ben Lianne en hoewel ik erg veel van reizen houd, heb ik besloten om mijn onderzoek dicht bij huis uit te voeren. Naast mijn studie culturele antropologie ben ik altijd al geïnteresseerd en werkzaam geweest in de bouwsector en heb ik ook diverse opleidingen binnen deze sector afgerond. Omdat ik gewoon simpelweg het gelukkigst ben als ik op een bouwplaats mag rondbanjeren en omdat ik denk dat mijn meerwaarde ligt in het combineren van mijn beide kennisgebieden wilde ik mijn onderzoek graag uitvoeren bij – en liefst ook in opdracht van – een bouwbedrijf.

Vanuit mijn eigen fascinatie ben ik op zoek gegaan naar een bouwbedrijf welke een vraag had liggen en open stond voor de antropologische werkwijze. Ik stelde een uitgebreid LinkedIn-profiel op, liet visitekaartjes drukken, schreef een schriftelijke pitch en liet beiden via mijn netwerk verspreiden. Al snel kreeg ik een reactie en ben ik op kennismakingsgesprek geweest. Ik werd flink aan de tand gevoeld betreffende mijn studie: ‘Wat is dat dan? Wat doen jullie? Wat kan ik daarmee? Waarom is jullie werkwijze beter?’,  en wist uiteindelijk mijn opdracht binnen te halen.

Binnen dit bedrijf werken de binnen- en de buitenafdeling niet goed met elkaar samen. Aan mij de taak om te bekijken welke oorzaken hieraan ten grondslag liggen én mee te werken aan de eventuele oplossingen. Op verzoek van het bouwbedrijf is mijn veldwerkperiode vrijwel meteen na mijn kennismakingsgesprek gestart, zodat ik de tijd heb om beide afdelingen te leren kennen. Op het moment draai ik mee op de binnenafdeling en leer ik veel over 3d-technologie, nieuwe bouwmethoden en leer ik vooral veel mensen kennen bij informele momenten als koffiepauzes, borrels en Sinterklaasvieringen inclusief poppenkastvoorstellingen (die laatste had ik niet aan zien komen!). De periode na de kerst zal ik mijn focus verleggen richting de buitenafdeling en ben ik voornamelijk op de bouwplaats te vinden.

Hoe identificeren studenten in Sarajevo zich met dominante en alternatieve discoursen rondom etniciteit en nationalisme?

Veldwerk, je hoort je hele bachelor de verhalen van je docenten, bent een half jaar bezig met de voorbereidingen, en dan komt het ineens dichtbij. Je kamer moet nog onderverhuurd worden, die taallessen willen maar niet vlotten, tickets moeten besteld worden en je familie wil je uiteraard nog vaker zien dan je tijd hebt. En het komt steeds dichterbij.

Ik ga in Sarajevo onderzoek doen naar studenten die klaar zijn met de nationalistische categorieën waarin de Bosnische bevolking is onderverdeeld, en proberen om een meer verenigd land te zijn, met meer globalistische invloeden. Hoe ik dit ga onderzoeken heb ik wel helder, maar toch beginnen de zenuwen aardig op te spelen.

Want dan ben je ineens ‘in het veld’, en dan? Duizenden scenario’s flitsen door mijn hoofd. Wat als na een week iedereen wel uitgepraat is, en er niets ‘interessants’ te observeren valt? Of wat als je helemaal niemand te spreken krijgt? Of als je juist te veel mensen te spreken krijgt?

Gelukkig probeert mijn moeder op een van de vele familie-wil-je-nog-zien-voordat-je-in-Bosnië-bent-momentjes mij een beetje op te beuren: “Ach Camiel, straks heb je lekker 3 maanden vakantie”… *zucht*, het zal inderdaad wel goed komen.