Studenten in het veld – Voorstelronde 2

Phyllis Meyjes –

Dit jaar zijn ongeveer 30 studenten begonnen aan de master culturele antropologie. Tijdens de bachelor stonden wij voor de keuze of we verder zou de gaan binnen de antropologie of een master elders zouden volgen. Wij hebben voor deze fantastische studie gekozen en gaan dit jaar antropologisch onderzoek doen. Dit jaar gaan wij drie maanden lang op zoek gaan naar antwoorden, ontmoeten wij bijzondere mensen, lopen wij tegen muren op en proberen wij inzicht te krijgen in sociale situaties. Binnen deze reeks zullen studenten met uiteenlopende onderzoeken aan het woord komen om het veldwerk met iedereen te delen.

Vandaag stellen Zerline en Floor zich aan jullie voor.

Ik doe dit jaar onderzoek naar mantelzorg voor de gemeente Hilversum. In Hilversum is de vergrijzing relatief groot, en is de gemeente bezig met het vormgeven van zorgbeleid als gevolg van de overgang van veel zorgtaken van nationaal niveau naar individuele gemeentes in 2015. Ik wil dit jaar graag onderzoeken hoe informele dementiezorgverleners in de Gooi- en Vechtstreek omgaan met overheidsstructuren en discoursen over zorg, en wat kan de gemeente Hilversum hier uit opmaken.

Via workshops voor mantelzorgers ken ik al een aantal mantelzorgers in het gebied. Via hen kan ik hopelijk mijn netwerk uitbreiden. Ook heb ik een begeleider bij de gemeente, die in contact staat met bijvoorbeeld case managers. Dit zijn mensen die voor patiënten en hun mantelzorgers bijhouden met welke instanties en partijen ze allemaal te maken hebben. Via mijn begeleider hoop ik ook toegang tot relevante ambtenaren te krijgen. Ik heb nu twee interviews met mantelzorgers gedaan. Daaruit werd vooral duidelijk wat voor een bijeengeraapte categorie ‘mantelzorger’ eigenlijk is, en dat het zorgen voor dierbaren heel iets anders inhoudt dan het verlenen van professionele zorg.

Ik verwacht dat de meeste mensen in het veld mijn onderzoek relevant zullen vinden, vanwege de vergrijzing in combinatie met de opgevoerde druk die de overheid legt op de informele zorg in Nederland. Wel denk ik dat het een uitdaging wordt om naast interviews ook ‘deep hanging out’ doen. Over het algemeen denk ik dat het in Nederland niet als heel normaal wordt beschouwd om lange tijd zonder duidelijk doel bij mensen rond te hangen. Bovendien zijn mantelzorgers vaak al zo bezwaard, dat het ook lastig kan zijn tijd van ze te eisen. Dit hoop ik deels op te lossen door te helpen bij het zorgen.

—

Ongeveer twee jaar geleden trok een artikel uit de Volkskrant genaamd ‘Roze verf voor seksistische geteisem’ mijn aandacht. In dat artikel wordt seksuele intimidatie in de publieke ruimte van Cairo aan de kaak gesteld. Bijna alle Egyptische vrouwen moeten er op een dagelijkse basis mee zien te dealen, las ik. Ze zijn de wanhoop nabij en roepen sociologen en antropologen op om dit fenomeen onder de loep te nemen. Aha, dacht ik; de uitnodiging is bij deze aangenomen. Sindsdien heb ik dit onderwerp niet meer losgelaten. Bij pogingen om groter inzicht te krijgen in deze casuïstiek raakte ik verstrengeld in een duidelijk dader-slachtoffer portret, waarin mannen de hatelijke daders zijn en vrouwen de medelijden wekkende slachtoffers. Natuurlijk ligt het niet zo simpel, en bovendien is dat zwart-wit denken helemaal niet interessant. Het grote vraagstuk dat mij als antropoloog bezighoudt gaat over de wijze waarop men betekenis geeft aan het leven. In kader van mijn onderzoek zal ik dus binnen de context van Cairo en het seksuele geweld dat daar aanwezig, op zoek gaan naar de wijze waarop vrouwen betekenis geven aan hun leven. In januari is het zover. Het onderzoeksvoorstel is klaar en goedgekeurd. Het ticket geboekt. Nog een paar dagen en dan is mijn eerste ‘echte’ veldwerk een feit. Cairo be prepared, because here I come!