Mario /// Jignesh

Dit is de laatste column die prof. dr. Mario Rutten schreef voor Cul voordat hij afgelopen vrijdagnacht overleed. Mario was jarenlang vaste columnist bij de Cul. De redactie van Tijdschrift Cul is hem dankbaar voor al zijn mooie bijdragen en wensen zijn familie, vrienden en andere naasten veel sterkte bij het verwerken van dit verlies.

 

Tekst /// Mario Rutten

‘Ze verpesten de beste twintig jaar van hun leven door naar het buitenland te gaan. Ze hebben geen sociaal leven in Londen, maar zijn alleen bezig met geld verdienen. Ik heb een veel beter leven hier in India en ik heb helemaal geen zin om naar Londen toe te gaan.’

Deze opmerking maakte Jignesh (36 jaar) in 2012 in zijn dorp in Gujarat (India) nadat ik hem onze documentaire Living Like a Common Man (2011) had laten zien. Zijn twee neven spelen een centrale rol in de documentaire die gaat over het leven van recent aangekomen jonge Gujarati migranten in Londen. Hoewel afkomstig uit welgestelde middenklasse families op het platteland van India, wonen deze jongeren met z’n twaalven in een klein, oud huis in een achterstandswijk in Oost-Londen, waarbij ze overdag laaggeschoold werk voor weinig geld verrichten.

Jignesh is samen met zijn twee neven in een grootfamilie opgegroeid. Nog steeds vormen de gezinnen één economische eenheid en wonen ze in één huis. In de jaren voorafgaand aan hun vertrek heeft Jignesh gezien hoe zijn twee neven er alles voor over hadden om naar het Westen te kunnen migreren. En daarin waren zij geen uitzondering in het dorp. De streek van centraal Gujarat staat bekend om een hoge mate van migratie naar Engeland en Amerika. Soms lijkt het erop alsof binnen middenklasse families in deze regio bijna iedere jongere wel uit India weg wil.

Maar dat geldt niet voor Jignesh: ‘Ik heb geen enkele interesse om naar het buitenland te gaan, behalve misschien een keer op vakantie. Mijn neven vergooien hun beste jaren, alleen maar om geld te verdienen. Met de inkomsten uit ons landbouwbedrijf en mijn investeringen in aandelen hou ik hier in twintig jaar evenveel over als zij daar. En tegelijkertijd geniet ik wel van mijn leven, terwijl mijn neven alleen maar bezig zijn met werken. Oom Mario, je hebt zelf gezien hoe ik hier ’s avonds met mijn vrienden voor de dharmshala (dorpshuis) zit te kletsen tot diep in de avond. Dat is het sociale leven dat wij hier in India hebben en dat mijn neven in Engeland missen.’

Mijn neven vergooien hun beste jaren, alleen maar om geld te verdienen

Tijdens een vervolgbezoek in 2014 blijkt Jignesh nog steeds van mening te zijn dat zijn neven destijds een verkeerde keuze hebben gemaakt door naar Engeland te gaan. Maar over zijn eigen positie in India is hij iets minder positief. Woedend komt hij op een middag mijn kamer binnen gelopen: ‘Mijn familieleden dragen op geen enkele manier iets bij aan ons landbouwbedrijf. Ik moet alles zelf doen, maar zij eisen wel steeds dat ik hen geld geef voor allerlei activiteiten die zij willen ondernemen. Daardoor wordt het voor mij steeds moeilijker het landbouwbedrijf te runnen en kom ik steeds meer in de problemen.’

Tot 1998 ging het de familie van Jignesh economisch voor de wind. De familie had een behoorlijke hoeveelheid geïrrigeerde landbouwgrond, een vloertegelfabriek en een koelhuis voor de opslag van aardappelen. Vijftien jaar geleden is de familie in grote financiële problemen geraakt door verliezen in de aardappelhandel. Sindsdien lopen er rechtszaken, hebben ze de vloertegelfabriek moeten sluiten en is er beslag gelegd op het koelhuis. Op een gegeven moment was het zelfs zover gekomen dat Jignesh’s familieleden hun paspoorten moesten inleveren omdat de autoriteiten bang waren dat zij misschien naar het buitenland zouden vluchten.

Jignesh’s familieleden moesten hun paspoorten inleveren omdat de autoriteiten bang waren dat zij naar het buitenland zouden vluchten.

Op dit moment is Jignesh de enige die via het landbouwbedrijf voor het inkomen van de familie zorgt. Zijn familieleden vragen hem voortdurend om geld voor van alles en nog wat. ‘Een paar maanden geleden vertelde mijn oom dat hij geld nodig had om onze schuld af te lossen. Ik moest van hem een lening van 900.000 roepies (13.000 euro) opnemen met als onderpand de gewassen op onze velden. Nadat ik hem het geld had gegeven bleek dat hij het helemaal niet gebruikte voor afbetaling van onze schuld, maar om een winkel in kunstmest in het dorp op te zetten. Er zijn al meerdere van dergelijke winkels in ons dorp en dat betekent dat hij hiermee heel weinig zal verdienen en de lening niet zal kunnen terugbetalen. Tot nu had ik een hoge kredietwaardigheid bij de bank, maar die staat nu op het spel. Toen mijn oom zijn winkel in kunstmest opende ben ik er niet naar toe gegaan en ik blijf ook gewoon de kunstmest voor ons landbouwbedrijf kopen via de winkel van mijn vriend waar ik al jaren kom.’

Daar hebben ze geen last van de familie, ze hoeven geen rekening te houden met anderen

‘Alles moet ik voor onze familie betalen: energie rekeningen, telefoonrekeningen, boodschappen, schoolgeld voor de kinderen, etc. Mijn neven hebben nooit iets bijgedragen vanuit Engeland of gaven het direct aan hun ouders die het dan voor zichzelf hielden. […] Dat is dan wel weer een voordeel van het in Engeland wonen’, mijmert Jignesh even later. Verwijzend naar beelden uit de film geeft hij aan dat zijn twee neven misschien destijds ook om andere redenen dan het verdienen van geld naar het buitenland zijn vertrokken: ‘Daar hebben ze geen last van de familie, ze hoeven geen rekening te houden met anderen maar kunnen gewoon zelf hun gang gaan.’

In zijn artikel Revealing Habitus, Illuminating Practice: Bourdieu, photography and visual methods (2009) wijst Paul Sweetman op de mogelijkheid om via visuele methodes je bewust te worden van vanzelfsprekendheden in je eigen gedrag en dat van anderen, en om daarop te reflecteren. Jongeren in India zoals Jignesh hebben vaak kritiek op de slechte werk- en leefomstandigheden waarmee hun leeftijdsgenoten worden geconfronteerd in Engeland en prijzen het sociale leven dat zij leiden in India. De drang onder jongeren om naar het buitenland te gaan blijkt gedeeltelijk ingegeven te zijn door de wens om zich te onttrekken aan de sociale druk van het familie leven thuis. Het kijken naar onze documentaire Living Like a Common Man bracht bij Jignesh deze kritische reflectie teweeg.

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.