Machtige figuren in de sportschool
Tekst /// Josia Brüggen
Mocht je ooit om een onderwerp verlegen zitten, voor bijvoorbeeld een essay, onderzoek of these: sportscholen zijn de oplossing. Loop een willekeurige spiertempel in en eindeloze inspiratie staat voor je neus te zweten. In een wirwar van biceps, strakke broeken en eiwitshakes is een writer’s block verleden tijd. Maar pas op, voor je het weet loop je tegen de verkeerde spierkweker aan. Daarom hier een korte handleiding over machtsstructuren binnen de sportschool.
In de gym is het uiterst belangrijk inspanning af te wisselen met ontspanning. Te lang uitrusten bestaat niet. Als je die gewichten straks maar weer omhoog krijgt. Twintig procent van de tijd doe je wat oefeningen, de rest van de training praktisch niks. En dus valt trainen keurig te combineren met journalistiek onderzoek. Tijd om de ruimte te verkennen.
Allereerst valt het grote aantal spiegels op, dat elke wand van plint tot plafond lijkt te vullen. Toch is het soms dringen om je spiegelbeeld te zien. Dit ongemak komt voornamelijk door De Narcist: een figuur die zijn oefeningen altijd voor de spiegel doet. Hij gelooft niet in de hemel; de sportschool is zijn paradijs. Niets zo bevredigend als je eigen gespierde reflectie lijkt het credo. Dankzij gebrekkig bedekkende kleding kunnen de talloze Narcisten ieder detail van de eigen biceps, triceps en schouderpartij zien om later met een volle tank zelfvertrouwen terug naar huis te keren. Pas wanneer De Narcist de eigen arm heeft gestreeld en gekust, kan hij de spiegel verlaten.
Meneer Deadlift: zonder ondergoed maar mét flinke baard zit hij urenlang te niksen in de fitnessruimte. Maar als hij opstaat om een loodzware stang op te tillen, kijkt iedereen gespannen in zijn richting
Ondanks de grote hoeveelheid sportschoolgangers, zijn de meeste mensen individueel bezig. Het is een vrij anonieme bezigheid, dat fitnessen, en dus is het lastig om machtsstructuren op groepsniveau te ontdekken. Opvallende figuren trekken dan al gauw de aandacht, zeker als ze ook nog eens verrassend sterk zijn. Neem Meneer Deadlift: zonder ondergoed maar mét flinke baard zit hij urenlang te niksen in de fitnessruimte. Maar als hij opstaat om een loodzware stang op te tillen, kijkt iedereen gespannen in zijn richting. Sinds hij indrukwekkende gewichten omhoog krijgt, geeft Meneer Deadlift iedere keer een klein showtje weg: hij staat op van het bankje aan de rand van de zaal, controleert de hoeveelheid magnesiumpoeder op zijn handen, heft zijn armen richting de hemel en snuift semi-aggresief een hoop zuurstof op. Dan grijpt hij de gewichten beet. Zijn rood aangelopen hoofd contrasteert met zijn geoliede blonde baard en al briesend en snuivend krijgt hij de verzwaarde stok van de grond.
De grootste gewichten trekken simpelweg de meeste aandacht en leiden tot bewondering. Het recht van de sterkste is meer dan elders van toepassing in de sportschool. Het is een plek waar blokjesbuiken spreken en triceps de dienst uitmaken. Of ik ook wil klimmen op de politieke ladder? Niet per sé, maar laat ik zeggen dat toekomstige scripties en essays mijn abonnement zeker doen verlengen.
