Loner’s paradise

Tekst: Titus Scholten

Beeld: Daniëlle Kronenburg

Ik ben introvert. Oké, goed, boeiend joh, maar wat betekent dit? Zit je dan dagen achtereen alleen op je kamer? Fantaseer je de hele dag door? Kijk je op tegen sociale gebeurtenissen? Ben je bang dat wanneer mensen lachen, ze je uitlachen in plaats van toelachen?

Zo ongeveer. Maar introversie, net zoals extroversie en elke persoonlijkheidseigenschap, staat op een spectrum. Bovengenoemde opsomming is een lichte overdrijving om een punt te maken over hoe de buitenwereld wordt opgevat door een introvert persoon in de meer angstige momenten. Ik voel mij niet altijd bezorgd door mijn medemens, maar het speelt altijd mee. Een mooie vergelijking is de volgende: het is als een kaars die je hebt branden in je kamer. Als het dag is valt de kaars niet of nauwelijks op. Als de avond valt is de kaars opeens heel aanwezig. Biedt het je een licht in de duisternis of dreigt het je hand te verbranden? Dat hangt van je perspectief over de kaars af. Voor de introvert is de kaars de angst zelve.

Gelukkig is er corona! Voor elke persoonlijkheid is de buitenwereld tegenwoordig een angstige plek vol valkuilen. Elk hoestje, elke snotterneus, elke amperhalve meter in de aanwezigheid van een net-niet-gezond ogend persoon is een potentiëel gevalletje COVID-19 en een linea-recta naar de IC. De spreekwoordelijke kaars is overal. De kaars is gevallen en nu brandt iedereen zich aan de hete vloeistof.

De oplossing? Totale lockdown. Iedereen moet thuis blijven, tenzij je hééél nodig naar buiten moet. Hoesten in het openbaar is verboten. Afspreken met vrienden in de veiligheid van je eigen huis kan worden opgebroken door politieagenten. Pre-corona was safety in numbers voor de introverte medemens een sine qua non voor contact met de ‘Ander’. Nu is iederéén ‘Anders’. Iedereen is een onzekere factor. Rationeel gezien hoeft niet elke hoest corona te betekenen. En toch…

Dus zitten wij op onze kamers; wij zijn opgesloten door een virale golf die over de wereld spoelt en ons beperkt tot onze kleine huiswerelden. Maar naast de biologische pandemie steekt een oude vijand de kop op, direct veroorzaakt door corona: stress.

Stress viert hoogtij. De veelkoppige stress-hydra klauwt en bijt aan onze ziel. Stress door gebrek aan sociaal contact; door gebrek aan controle over onze levens; door het gebrek aan een menselijke hand die ons onbezorgd mag aanraken en, als wij geluk hebben, liefhebben (dit wordt huidhonger genoemd: de lust naar andersmans huid). Stress door gebrek. Voor de coronacrisis was de tegenovergestelde stress een vloek die over de werkers van de arbeidsmarkt hing: de burn-out. Er is een interessante vergelijking te maken tussen beide soorten stress en wat hun gemene noemer is. Voor de introvert is stress door gebrek in ieder geval geen zorg extra.

Stress door gebrek aan sociaal contact? Welke stress? Ik vind het fijn om thuis te zijn in mijn eentje! Altijd zo gedaan. Stress door gebrek aan controle over onze levens? Hoe bedoel je? Ik kan nog precies alles doen wat ik altijd deed omdat dat toch altijd beperkt was tot boodschappen doen en een paar vrienden opzoeken. Mijn leven is in die zin niet beperkt. Stress door huidhonger? Dit is ook een realiteit waar je mee hebt moeten leven als je sociaal beperkt bent. Wederom, hier geen stress.

Introvertae hebben zich hun hele leven voorbereid op dit moment. Terwijl de wereld op zijn kop staat en mensen in wanhoop stress lijden door gebrek, zijn voor de introvert de paradijspoorten geopend. Maar voor iedereen kan zijn kamer een paradijs worden. Haal er een bezem doorheen. Verplaats de meubels en richt je kamer opnieuw in. Laat een pot verf langskomen en wit die muur nou eindelijk. Je hebt zeëen van tijd in je kamer! Waarom zou je Martini’s uit een kokosnoot op het strand willen drinken, als je dat ook in je eigen kamer kan doen?