Groeipijn – Een kijkje in een wereld waarin geldt: hoe dikker, hoe beter

Met het ‘ideale’ schoonheidsbeeld wordt iedereen geconfronteerd. We vragen ons af of we mooi genoeg zijn en of we ons uiterlijk moeten veranderen om dit te verbeteren. Om ons heen veranderen vrouwen in fitgirls, maar wat gebeurt er in een wereld waar slank en gespierd zijn niet het ideaalbeeld is? Waar vrouwen juist hun best doen om dikker te worden? Neem een kijkje in het leven van feeders en feedees.

Tekst // Roos de Wijs

Beeld // Naomi Veenhoven

 

De feeder

Feeders zijn bijna altijd mannen met een grote voorkeur voor dikke vrouwen. In veel gevallen zorgt de man ervoor dat de vrouw zichzelf gaat overeten: dit is een feedee (de gevoede). Het doel van een feeder is een feedee zo zwaar te maken dat zij afhankelijk wordt van de hulp van een ‘feeder’ (de voeder). Deze mannen leggen hun ideaal van een dik vrouwenlichaam op aan hun partner en moedigen deze aan om te blijven groeien. Het groeien, of het feeden, van deze vrouwen gebeurt op verschillende manieren en in verschillende mate van extremiteit. In sommige gevallen krijgt de vrouw via slangetjes of trechters een bepaald afgewogen aantal voedingsstoffen binnen. In minder extreme gevallen blijft het bij een uitgesproken wens van de man over wat hij aantrekkelijk vindt aan een vrouw. Dit heeft vaak ook al voldoende invloed op de verliefde vrouw om haar te motiveren meer aan te komen.

Wanneer het feeden een obsessie wordt, zijn zij hier dagelijks aanzienlijk veel mee bezig. Door een lichaam constant vol te proppen met voedsel vormt dit een gevaar voor de gezondheid en ook voor de relatie. Wanneer de vrouw als gevolg hiervan om medische redenen moet afvallen, is dit voor haar feeder moeilijk. Hij voelt zich minder aangetrokken tot haar en ook zij moet leven met het feit dat haar geliefde haar minder aantrekkelijk vindt. Ook voor anderen heeft het afvallen gevolgen. Denk bijvoorbeeld aan de familieleden van deze mensen die hiermee te maken krijgen of de hoge ziektekosten die ontstaan. Bestaat er een grens aan het groeien en daarmee het ziek maken van een lichaam? Als deze mensen zelf niet in staat zijn om voor zichzelf te zorgen, zou er dan niet ingegrepen moeten worden vanuit de omgeving of de overheid?

 

Bestaat er een grens aan het eindeloze groeien

en daarmee het ziek maken van een lichaam?

 

De feedee

Feedees zijn veelal vrouwen, met uitzonderingen daargelaten. Een feedee die zichzelf aan mij voorstelt als Kris, spreek ik online over haar ervaringen. Zij geeft aan dat het feeden begon bij haar relatie met een voller persoon. Haar vriend at veel, vaak en ongezond. Doordat ze vaak met hem at, slopen deze gewoontes ook binnen in haar levensstijl. Hoe ronder zij werd, hoe leuker zij het bij zichzelf vond staan. Inmiddels heeft ze geen relatie meer, maar zegt ze troost te vinden op het internet door te chatten met andere feedees en feeders. Het is wel nog steeds haar droom om een relatie te hebben met een feeder. Veel eten doet ze ook nog steeds. Ze heeft zichzelf erop getraind om de hele dag door veel te snoepen en tussendoortjes te blijven eten. Ook probeert ze steeds grotere porties te eten. Een feedee kan dus ook prima doorgaan met deze levensstijl zonder vaste partner of actief aanwezige feeder. In eigen woorden legt ze uit dat ze aan self-feeding doet.

 

De buitenwereld

Van Kris weet haar directe omgeving, buiten de online-wereld, niet dat zij aan self-feeding doet en daarom plaatst ze ook geen foto’s van zichzelf op het internet. Dat ze niet openlijk uitkomt voor haar self-feeding heeft te maken met de manier waarop er over het algemeen naar dikkere mensen gekeken wordt, namelijk negatief. Wel reageren mensen in haar omgeving op haar groei. De opmerking ‘je bent weer eens dikker geworden’ voelt voor haar aan als een compliment, terwijl dat voor veel mensen gezien wordt als kritiek. Vaak reageert ze hierop door te zeggen dat het eten altijd zo lekker is of dat ze snel ‘te veel’ kookt in haar eentje. Op dit moment heeft zij haar streefgewicht van 160 kilo nog niet gehaald. Dat haar ouders haar vertellen dat ze op haar gewicht moet letten laat ze links liggen, ze is immers oud en wijs genoeg om haar eigen keuzes te maken. Het blijft heel moeilijk voor Kris dat haar waarden en idealen anders zijn dan die van de maatschappij en dat ze daar bijna niet aan kan toegeven.

 

Fantasy feeders

Een online community of forum voor feeders en feedees binnen Nederland  lijkt nog niet te bestaan. Op de website fantasyfeeder.com, waar Kris ook gebruik van maakt, hebben zich mensen van allerlei nationaliteiten verzameld. Hier noemen zij zichzelf een fat-positive community. Er zijn mogelijkheden om filmpjes of foto’s te plaatsen en die van andere mensen te bekijken, en op het forum worden ervaringen, tips, recepten en meer met elkaar gedeeld.

Ook is er een mogelijkheid om de profielen van andere gebruikers te sorteren op persoonlijke voorkeuren, om zo eventueel online een partner te vinden. In Nederland zijn er ook feeders en feedees. Op deze website alleen al komen er bijna achthonderd gebruikers uit Nederland. Toch horen we er in Nederland weinig over en gebruiken veel van deze profielen een geïllustreerd plaatje of een onherkenbaar deel van hun lichaam als profielfoto. De meeste van de foto’s laten volle buiken zien en soms ook billen. Via deze website kunnen zij anoniem toch de gewenste waardering van anderen ontvangen voor hun rondingen.

 

Kris heeft zichzelf erop getraind om de hele dag door

veel te snoepen en tussendoortjes te blijven eten

 

Taboe

Er is veel ophef over vrouwen die extreem dun of dik willen zijn. Té dun is niet goed en té dik ook niet. Dit komt doordat het niet binnen het schoonheidsideaal past dat de maatschappij ons heeft opgelegd. Regelmatig krijgen vrouwen te maken met fat-shaming. Dit maakt het moeilijker voor feeders en feedees om hier openlijk voor uit te komen zonder bang te hoeven zijn voor negatieve reacties vanuit de omgeving.

Het taboe rondom dik zijn draagt er ook aan bij dat groepen en websites voor een Nederlandse feeders en feedees gemeenschap moeilijk te vinden zijn. Toch blijft het de vraag in hoeverre de overheid voor een normalisering hiervan open zou moeten staan. Nu mag de overheid daar namelijk niks over zeggen of dit verbieden. Maar waar ligt de grens van het groeien en het dikker worden? Is het verkeerd wanneer het de gezondheid in gevaar brengt, en op welk punt is dat het geval? Of moet dit bij de mensen zelf worden neergelegd, zonder overheidsbemoeienis? Hoe terecht is het dat het niet ‘normaal’ is om té dik of té dun te zijn en hoe ga je hiermee om? En zou het daarnaast niet ongezond zijn om de mens zijn verlangens te laten onderdrukken? Misschien kunnen we tenminste stellen dat voor feeders en feedees geldt: liever gelukkig dik, dan ongelukkig dun. En wie mag hun dat geluk afnemen?