Gewoon gaan!
Het verkeer in Georgië is een geval apart. Alvorens onze reis heb ik mij ingelezen over het land en landen uit de omgeving. Zo schreef correspondent en documentairemaker Jelle Brandt Corstius in zijn Universele Reisgids voor Moeilijke Landen: “Zet alle Nederlandse regels die je kent overboord. Er zijn geen regels”. Dit hoef ik vast niet zo serieus te nemen, dacht ik. Helaas bleek niets minder waar.
Overstuur
De pret begon al op het moment dat wij door de hosteleigenaar van het vliegveld werden opgepikt. Wat gelijk opviel, was dat het stuur van zijn auto aan de rechterkant zat. Dit riep meteen de vraag op: rijden ze hier links? Nee, dat niet. Voor velen zal het logisch klinken dat er binnen een land vaste regels zijn over aan welke kant van de auto het stuur zich bevindt. In Georgië is dit echter niet het geval: of het stuur zich aan de linker of rechter kant bevindt, wil hier nog wel eens verschillen. Dit heeft volgens onze chauffeur te maken met verschillende stromingen van auto-import. Sommige auto’s komen uit Japan, waar ze links rijden, maar ook links sturende Russische vehikels zijn vertegenwoordigd in Georgië.
Russian Military Highway
Over Rusland gesproken: de weg naar Kazbegi, een plaatsje in de buurt van de Russische grens, was wat je noemt speciaal. Net als in Nederland werd er op veel plaatsen aan de weg gewerkt, al waren machines in geen velden of wegen te bekennen. Wel was het asfalt alvast verwijderd. Wat doe je als de weg weg is? Gewoon doorgaan, het is namelijk de enige manier om van A naar B te komen. Deze weg heet trouwens de ‘Russian Military Highway’ en is de enige verbinding over land tussen Tbilisi en Rusland. In 1800 is deze 200 kilometer lange weg door Russische soldaten aangelegd, dwars door de Kaukasus. In het begin werd deze weg met name gebruikt door Russische troepen. Inmiddels wordt de weg met name door vrachtwagenchauffeurs gebruikt en soms door een groepje studenten dat vol spanning onderweg is om de Russische grens in het echt te zien, zoals wij.
Op eenbaanswegen wordt heerlijk ingehaald: in bochten, vlak voor heuvels, zonder zicht en met tegenliggers, ondanks het gevaar van op de weg ontspannende koeien dat overal op de loer ligt.
Taxiplezier
Tijdens onze schitterende tijd hebben wij menig keer plaatsgenomen in een taxi. Vol vertrouwen in de chaos, was ik niet snel bang. Van één taxichauffeur kreeg ik echter de kriebels. Na blijven uitleggen waar ons hostel was en een ietwat goedkeurend doch onzeker knikje van de chauffeur, startten we onze rit. In werkelijkheid had hij geen idee. Hij was druk aan het zoeken op de kaart. Handig, zou je denken, maar misschien niet zo handig om dat te doen terwijl je rustig het gas ingedrukt houdt en verder tuft over de drukke weg. Gewoon doorgaan, dacht hij waarschijnlijk.
De als-ik-toeter-moet-jij-uitwijken-inhaalmanoeuvre
Dan is er nog de als-ik-toeter-moet-jij-uitwijken-inhaalmanoeuvre. Op eenbaanswegen wordt heerlijk ingehaald: in bochten, vlak voor heuvels, zonder zicht en met tegenliggers, ondanks het gevaar van op de weg ontspannende koeien dat overal op de loer ligt. Dit vrijwel altijd onder begeleiding van luid getoeter. Zoals Jelle Brandt Corstius dan ook schreef: “In moeilijke landen is toeteren meer een soort bevestiging van je bestaan”. Daarnaast is oversteken een lastige kwestie, omdat zebrapaden er schaars zijn. Op het moment dat je lichaam zich vult met euforie omdat je er toch een hebt gevonden, zal dit gevoel plaatsmaken voor teleurstelling omdat de regels hiervan niet worden nageleefd. Uit ervaring kan ik zeggen dat heel hard rennen vaak het beste werkt. De auto’s vliegen je dan wel om je oren, maar de kans is groot dat je de overkant gewoon heelhuids bereikt.
Uit ervaring kan ik zeggen dat heel hard rennen vaak het beste werkt.
Werkende chaos
Al met al is het verkeer in Georgië één grote chaos. Dit is echter wel een werkende grote chaos. Wat we hebben geleerd is wellicht niet de veiligste oplossing, maar in veel gevallen wel de enige: gewoon gaan dus.
—
