Filmrecensie: La famille Bélier

Bob van Helden –

In de Franse film ‘la Famille Bélier’ wordt het leven geschetst van een vierdelig gezin, waarvan dochter Paula de enige is die niet doof is. Paula is degene die de volledige communicatie met de buitenwereld voor de familie lijkt te verzorgen. Bij de kaaskraam van het familiebedrijf op de markt, doet Paula het woord. Je merkt de onverschillige reacties van de klanten wanneer haar moeder niet reageert op de vragen die gesteld worden. Je ziet een glimlach op het gezicht wanneer de klanten horen dat zij doof is, een glimlach uit begrip wellicht, of uit medelijden.

Waar velen doof zijn zien als een handicap zien, is dat voor doven zelf vaak niet het idee. Zoals de vader van Paula aan geeft, is doof zijn geen beperking, maar een identiteit, waar je je zeker niet voor moet schamen. Hij ziet het zelfs als voorrecht om doof te mogen zijn, je bent uniek.

Paula heeft naast haar leven thuis ook een leven als puberende scholier. Het zorgt voor wrijving als Paula steeds meer haar eigen leven begint in te delen. Met name wanneer Paula haar familie vertelt dat ze voor een zangopleiding naar Parijs wil. Wat moet haar familie zonder haar? Wie moet er nu vertalen bij doktersafspraken en de regelingen met de leveranciers afhandelen. Daarnaast kunnen haar ouders en broertje moeilijk begrijpen wat zang voor Paula betekent, aangezien ze haar zelf niet kunnen horen zingen.

Met een afwisseling tussen hilariteit en lastige situaties wordt dit aangrijpende verhaal van het hechte gezin verteld. De acteurs, die in de echte wereld niet doof zijn, spelen hun rollen erg sterk. Los van het feit dat de gebarentaal niet altijd blijkt te kloppen, lijken zij de sfeer van een doof gezin goed weer te geven. Het verhaal vindt een goede balans tussen drama en komedie. De film zou je toch als een tikkeltje cliché op kunnen vatten, maar is zeker de moeite waard, al is het voor de Franse chansons die nieuw leven in worden geblazen.