De visueel vrije Irene

Wat te doen na Antropologie?

Tekst: Sam van den Nieuwenhof

Beeld: Sam van den Nieuwenhof

Irene Reijnen, een jonge dame afkomstig uit het Oosten des vaderlands. Arnhem wel te verstaan. Na het behalen van haar vwo diploma begonnen de reislustige gevoelens op te spelen. Na het zien van de halve wereld besloot Irene om culturele antropologie te studeren in Amsterdam, aan de UvA. Ze kende nauwelijks problemen met het behalen van haar bachelor. Waar ze echter wel problemen mee had was de literaire en wetenschappelijke nadruk die lag (en nog steeds ligt) op geschreven tekst. Visuele antropologie bood uitkomst.

Twee jaar geleden studeerde Irene af. ‘Wat nu?’, was de grote vraag, die vaak gesteld wordt als iemand afstudeert in antropologie. Irene wist het antwoord op deze vraag. Visuele antropologie was de richting waarin haar pijlen waren gericht. Niet zomaar een richting. Het vliegtuig steeg in Amsterdam op om vervolgens te landen in Barcelona. Hier zou Irene haar leven voortzetten. Hier zou ze zichzelf gaan onderhouden. Hier werd haar eerste bedrijfje opgestart, een documentaire productie bedrijfje, wel te verstaan.

Op dit moment is ze druk bezig met het produceren van een documentaire. De documentaire gaat over een zeer ‘interessante’, ‘inspirerende’ en ‘kunstzinnige’ man, die ‘wegens omstandigheden materiële zekerheden zoals een huis en een vast inkomen is verloren, en dus dakloos is geworden.’ Barcelona wordt eigenlijk weergegeven vanuit zijn ogen. Zijn situatie wordt geschetst en wordt vooral vanuit de positieve zin benaderd waarbij de man door zijn inspirerende visie op de wereld allerlei bijzondere mensen heeft leren kennen. Het project begon als een klein projectje, waarbij Irene en de man, samen met een camera, rondliepen door Barcelona. Op dit moment gaat het echter richting een redelijk grote documentaire waarbij ‘serieuze’ exposities op de agenda staan.

Maar waarom deze werkzaamheden na een studie antropologie? Irene heeft  verschillende visuele vakken bij Dia gevolgd tijdens haar studie antropologie. Destijds waren er nog vakken als het documentaire vak van politicologie, poldocs te volgen. Helaas is die tijd voorbij. Een vreemde keuze vindt Irene. ‘Het visuele medium is juist in deze tijd heel erg belangrijk voor antropologie omdat er veel meer lagen verwerkt kunnen zitten in beeld en geluid.’ Emotie is bijvoorbeeld zo’n laag. Dit is veel beter weer te geven in visuele vorm.

Naast de positieve aspecten van film en geluid, was Barcelona natuurlijk ook een geweldig aantrekkelijke stad. Door de Spaanse taal die ze machtig was werd integreren in Barcelona gelukkig geen heils karwij. Één jaar stage lopen bij een documentaire bedrijf was genoeg om op eigen benen te staan. Al hoewel, de Engelse les die ze geeft aan kinderen op scholen zorgt voor het nodige brood op de plank. Helaas is haar eigen bedrijfje nog geen vet pot en is de verleiding om opnieuw te gaan studeren groot. Wellicht pakt ze wel weer het vliegtuig richting Schiphol en zit ze volgend jaar opnieuw in de schoolbanken.

De master visuele antropologie is één van de opties voor aankomend jaar. ‘Omdat het me simpelweg heel verdiepend lijkt en goed om beter antropologisch theorie en onderzoek te verbinden aan film maken.’ Ook is de meer praktisch gerichte weg een goede optie. Hierbij zou een functie binnen een film/documentaire productie bedrijf haar op een andere manier kunnen ontwikkelen en bijscholen. De opties zijn open en kunnen nog alle richtingen op. Dat staat synoniem voor de levensstijl van Irene, de vrije vogel.