Dagboekreeks /// Westerling in Noord-Korea: deel 4

/// Een westerling in Noord-Korea, dat is iets bijzonders.
Sytze de Haan kreeg toegang tot het meest afgesloten land ter wereld.

Sytze is zo’n 26 jaar geleden geboren in het Friese dorpje Holwerd. Vanuit dit kleine kustdorpje kan de oversteek naar Ameland gemaakt worden. Voordat hij dit deed koos Sytze echter voor een oversteek naar Breda, alwaar hij zijn bachelor in Tourism Management behaalde.  Inmiddels is hij overgestoken, en werkt hij tussen zijn reizen door als hotelmanager op Ameland. Sytse bezocht reeds Zuid-Amerika, India, Mongolië, Bosnië-Hercegovina en China. Inmiddels zijn er plannen om IJsland en New York te bezoeken, maar niet voordat hij voor Cul schrijft over zijn bijzondere belevenissen als Westerling in Noord-Korea. Dit is het laatste deel van de vierdelige dagboekreeks.

 

De laatste dag in Noord Korea is aangebroken en ik zit op de elfde verdieping van het hotel. Buiten ligt sneeuw, de temperatuur is gezakt naar -10 en om de haverklap valt de stroom uit. Hoewel de afgelopen twee weken een achtbaan aan indrukken zijn geweest, voel ik me vandaag voor het eerst echt opgesloten. Geïsoleerd. Mijn reisgenoot Stavri (de Albanese reisleider) is vandaag vertrokken met de trein van Pyongyang naar Beijing. Morgenochtend neem ik dezelfde route, maar dan met het vliegtuig.

In deze hotelkamer word ik afgeluisterd en dat is een heel gekke gewaarwording. Twee dagen geleden kwam de schoonmaakster om 22:15 ineens binnen. Er was iets met de verwarming en ze gaf aan dat wij geklaagd hadden. Dat hadden we niet. We hadden alleen tegen elkaar gezegd dat het koud was in de kamer. Dat is opgenomen en doorgegeven aan de schoonmaakster. Ken je de film: ‘Das Leben der Anderen’? In een van de laatste scènes vindt de hoofdrolspeler de bedrading die door zijn hele huis is aangelegd om hem af te kunnen luisteren. Ik heb gezocht, langs de muren, achter de spiegels en onder het bed. Ik heb niks kunnen vinden.

 

Dagelijks leven

Voordat ik aan deze reis begon had ik mij ingelezen. Daardoor was ik op de hoogte van de politieke situatie en de (voormalige) leiders. Tijdens mijn twee weken hebben die factoren een ontzettend grote rol gespeeld. Maar daarnaast bestaat er ook een dagelijks leven. Dat is leven is net als overal ter wereld. Mensen werken, hebben haast, lachen en hebben sociale gesprekken. Daar tussendoor rennen en spelen kinderen. Hoewel spontane gesprekken met de lokale bevolking er niet in zaten, kon dat bijvoorbeeld wel de serveersters in het restaurant. Zij waren ontzettend geïnteresseerd. De gesprekken gingen stroef, maar ze probeerden Engels te spreken en te communiceren met handen en voeten. Door dingen aan te wijzen en op te schrijven, leerden wij ze elke dag nieuwe woordjes. Dan waren daar de geweldige gidsen. Zij hebben al het mogelijke gedaan om onze tijd in Noord-Korea zo aangenaam mogelijk te maken. Ze weten van de westerse wereld. Ze mogen er niet naartoe, maar daar hebben ze ook geen behoefte aan. Volledig overtuigd van hun land en hun leiders. Door deze mensen geloof ik dat de huilende mensenmassa’s tijdens de begrafenis van Kim Jong Il oprecht waren, dat de door emotie overmande nieuwslezeres destijds oprecht waren. Omdat ze echt geloven in de leiders, de staat en het systeem. Door deze mensen blijft het systeem in stand, wordt het doorgegeven aan de volgende generaties en krijgen toeristen een subjectief Noord-Korea te zien.

Toch denk ik dat een groot deel van de jongere generatie benieuwd is naar het leven buiten de landsgrenzen – en niet alleen maar om zich te wapenen tegen een mogelijke oorlog. Ik hoop dat het in de toekomst mogelijk wordt gemaakt om wat meer van de wereld te kennen. Ook gun ik ze een eigen mening en recht op privacy. Twee principes die voor mij erg belangrijk zijn, maar die ik deze twee weken bewust aan de kant heb gezet.

 

Recht onder de portretten van de leiders vertelde ik over Koningsdag

Buiten de lijntjes kleuren

Mijn tijd in Noord Korea is absoluut onvergetelijk geweest, maar ik ben heel blij dat ik gistermiddag weer in het vrije Nederland ben geland.

‘Maar Sytze, heb je echt niks tegen de regels in gedaan?’ Jawel. Naast het stiekem maken van foto’s, mocht ik voor een klas van vijfentwintig jonge studenten een presentatie houden over Nederland. Recht onder de portretten van de leiders vertelde ik over Koningsdag. Ik had een plaatje in de PowerPoint bijgevoegd van een van de boten van de gaypride:  ‘Zo viert de Koning zijn verjaardag.’

Binnen de lijnen kleuren en er soms een beetje buiten. Het heeft mijn tijd in Noord Korea absoluut onvergetelijk gemaakt, maar ik ben heel blij dat ik nu weer terug mag naar het vrije Nederland.

 

• Sytze