Dagboekreeks /// Westerling in Noord-Korea – deel 2
/// Een westerling in Noord-Korea, dat is iets bijzonders.
Sytze de Haan kreeg toegang tot het meest afgesloten land ter wereld.
Sytze is zo’n 26 jaar geleden geboren in het Friese dorpje Holwerd. Vanuit dit kleine kustdorpje kan de oversteek naar Ameland gemaakt worden. Voordat hij dit deed koos Sytze echter voor een oversteek naar Breda, alwaar hij zijn bachelor in Tourism Management behaalde. Inmiddels is hij overgestoken, en werkt hij tussen zijn reizen door als hotelmanager op Ameland. Sytse bezocht reeds Zuid-Amerika, India, Mongolië, Bosnië-Hercegovina en China. Inmiddels zijn er plannen om IJsland en New York te bezoeken, maar niet voordat hij voor Cul schrijft over zijn bijzondere belevenissen als Westerling in Noord-Korea. Dit is deel twee van een vierdelige dagboekreeks.
Woensdag 18 november
"Volgens mij ben ik aan het afkicken van de suiker. In geen enkel product zit suiker, behalve de natuurlijke suikers in het eten. Het begin van de week was ik erg moe en lusteloos. Het wordt nu steeds iets beter, maar ben wel iets afgevallen."
Onze gidsen, Mrs. Chae en Mrs. Ri, zijn echt geweldig. Er is een strak schema, waarbij is vastgelegd wat we bezoeken en op welk tijdstip we dat doen. We gaan van museum naar museum, buigen voor standbeelden en worden aangespoord om juist van de grote en imposante gebouwen foto’s te maken. Wanneer we ergens vertrekken wordt de privé-bus voorgereden. Wij stappen als eersten in en de gidsen als laatsten. Als we bij het hotel aankomen worden we naar binnen geëscorteerd.
Gedurende de twee weken bouwen we een persoonlijke band op met de gidsen, en tijdens een van de gesprekken blijkt hoe diep de liefde voor de partij zit: ‘Ik heb Japans en Engels gestudeerd, om ons zo goed mogelijk te kunnen verdedigen tegen mogelijke aanvallen. Je kunt je vijanden het best bestuderen en hun talen spreken om ze zo efficiënt mogelijk te verslaan.’
Op een middag maken we een rit met de metro. We gaan 100 meter onder de grond en krijgen duidelijke instructies over wanneer er wel en geen foto’s gemaakt mogen worden. Drie stations mogen we met de metro reizen tussen de lokale bevolking. Beneden aangekomen krijgen we toestemming om foto’s te maken, maar wanneer ik een foto maak volgt er een gesprek tussen een militair en de gidsen. Even later komt de gids naar mij toe en vraagt of ze de foto mag zien. Er staat een militair op afgebeeld. Ik vraag of ik de foto moet verwijderen. ‘Yes please, thank you very much!’ en een diepe zucht van opluchting.
 |
 |
De oorspronkelijke reden dat ik naar Noord Korea ben afgereisd is om les te geven aan het Pyongyang Tourism College. Vooraf waren er duidelijke regels gesteld: absoluut geen referentie aan Amerika, Japan, Zuid Korea, (homo)seksualiteit en cruiseschepen, of afbeeldingen van personen in badkleding laten zien. De basis voor mijn lessen mocht ik wel zelf bepalen. Deze heb ik toegespitst op het begeleiden van tours. Mijn lessen bestonden onder andere uit klachtafhandeling, conflicten tijdens de reis en ‘de duurzame reisleider’. Deze lessen gaf ik aan professoren van het college, terwijl mijn Engelse teksten simultaan werden vertaald naar het Koreaans. De college’s, elke werkdag tussen 14:30 en 16:00, werden wisselend bezocht door tussen de vijf en vijftien professoren.
- Sytze
