Bloedingen, zweet en tranen

Tekst // Lisa Janssen

Mijn beste vriendinnetje had het onlangs voor het eerst meegemaakt. Geleidelijk volgden ook de andere meisjes uit mijn klas. En daar was ik: 13 jaar en nog steeds in afwachting. Ik telde de dagen, want ook ik wilde bij de groep horen. Maar toen de dag eindelijk was aangekomen, voelde ik geen vreugde of gelatenheid. Nee, ik voelde schaamte. Het liefst wilde ik mij verstoppen in de kleinste hoek van de kamer, opgerold in een klein bolletje. Niemand mocht het weten. Zes maanden lang wist ik het verborgen te houden, totdat ik werd betrapt. 

Inmiddels acht jaar later is er weinig veranderd. Nog steeds onderga ik mijn menstruatie het liefst onopgemerkt, onopvallend en onuitgesproken. Een paar maanden geleden baalde ik dan ook enorm toen ik op mijn werk ongesteld werd en er geen tampons in mijn tas te bekennen waren. Ik kon niet anders dan mijn vrouwelijke collega’s vermoeien met mijn noodkreet om iets om mijn maandstonden mee te verbloemen. Ik fluisterde tegen de collega naast mij: “heb jij misschien een …”, terwijl ik met handgebaren mijn behoefte probeerde duidelijk te maken. Meer dan dat hoefde ik niet te zeggen. Mijn collega startte direct een zoektocht in haar lades en haalde een o.b. tevoorschijn. Als ware cocaïnehandelaren keken we voorzichtig om ons heen. Toen duidelijk werd dat er geen mannen op de werkvloer aanwezig waren, gaf ze me de tampon onder de tafel door. Krampachtig hield ik de tampon in mijn vuist vast en volgde ik mijn vluchtroute naar de toiletten. 

Waar komt die schaamte nu eigenlijk vandaan? Ruwweg de helft van de bevolking menstrueert elke maand. Het is een natuurlijk fenomeen dat onze nakomelingen mogelijk maakt, maar desondanks schuiven we het onder stoelen en banken. Feministen verzetten zich hier al langer tegen: de moderne tijd zou haar wegen moeten scheiden met de menstruatie-etiquette. Met hashtags als #Freebleeding pogen de feministen ongesteldheid te normaliseren. Zo ook Kiran Gahndi die de marathon in London rende zonder menstruatieproducten te gebruiken op de eerste dag van haar cyclus. Of Amy Schumer, een Amerikaanse komiek, die trots op de rode loper vertelde dat ze “schoenen van Tom Ford en een tampon van o.b.” droeg. Maar ondanks al deze pogingen voelen vrouwen zich er nog altijd niet gemakkelijk bij om hun baas in te lichten over PMS-klachten, hun doorgelekte vlek te beschouwen als een fashion-statement of hun tampon in de lucht te gooien richting een collega die het hard nodig heeft.

Ik besloot dat ik er genoeg van had. Geïnspireerd door al die feministische pogingen was ik vastberaden om ook eindelijk mijn steentje bij te dragen aan de bespreekbaarheid van dit bloedserieuze kutprobleem. Ik voegde woorden als ‘maandstonden, ‘tampon’ en ‘menstruatiecup’ toe aan mijn alledaagse vocabulaire en startte een petitie met drie UvA-studenten, die inmiddels 7.000 keer is ondertekend. Met de petitie willen we het taboe rondom menstruatie doorbreken. Bovendien willen we een einde maken aan het fenomeen ‘period poverty’.  Menstruatiearmoede houdt in dat vrouwen en meisjes te weinig geld hebben om hun menstruatie te betalen, waardoor zij school of werk moeten missen. Met bijna 10 procent van de huishoudens die onder de armoedegrens leven, is menstruatiearmoede ook in Nederland een reëel probleem. Door het dubbele taboe, namelijk een taboe op menstruatie en een taboe op armoede, vinden vrouwen het moeilijk om over dit probleem te praten. Zo weinig als erover wordt gepraat, zoveel minder wordt er door de Nederlandse overheid aan gedaan: nog steeds draait alleen de vrouw op voor de kosten van vruchtbaarheid en bestaat er geen Haagse hulp voor hen die menstruatieproducten niet kunnen bekostigen. Daarom pleitte wij met onze petitie voor actie: wij eisen een vergoeding van de menstruatiecup in de basisverzekering. De menstruatiecup is een gebruiksvriendelijk, gezond, groen én goedkoop alternatief voor tampons en maandverband en daarom de perfecte oplossing om een einde te maken aan menstruatiearmoede in Nederland.

Den Haag mag niet langer wegkijken terwijl meisjes schooldagen missen omdat hun ouders geen menstruatiecup kunnen bekostigen. Werkgevers mogen niet langer PMS weigeren als legitieme reden voor ziekmelding. Scholen mogen niet langer de klas in tweeën splitsen tijdens seksuele voorlichting en alleen meisjes vertellen over ongesteldheid, opleggend dat het enkel een ‘vrouwenprobleem’ is. Laten wij dit als Nederlandse vrouwen én mannen rechtzetten voor de volgende generaties. Ik daag jullie uit om je niet te schamen voor die doorgelekte rode vlek, om ongesteldheid vaker ter sprake te brengen dan het zonnige weer en om die menstruatiecup gewoon door de lucht naar je collega te gooien. Met bloedingen, zweet en tranen kunnen wij voor eens en voor altijd het taboe doorbreken en menstruatiearmoede stoppen. Teken onze petitie. Period.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.