American Honey

Een filmrecensie over de ultieme roadmovie

‘We found love in a hopeless place’ galmt het door de supermarkt wanneer hoofdpersonage Star de mogelijkheid krijgt om haar uitzichtloze leven achter zich te laten. Ze grijpt haar kans en stapt in een busje vol jongeren waarmee ze de Verenigde Staten doorrijdt om tijdschriften te verkopen. Totaal losgetrokken van haar vroegere leven komt ze terecht in een nieuwe realiteit.

Tekst en beeld: Sammy Stasse

Zal iemand haar missen? Star heeft geen makkelijke thuissituatie en wanneer een aantrekkelijke jongen van een magazine verkoopgroep deze vraag aan haar stelt is het antwoord duidelijk. Betoverd door het idee van een nieuw leven stapt ze, zonder om te kijken, het busje in. Vanaf dit moment verwacht de kijker meegesleurd te worden in één groot avontuur. Het groepje tijdschriftverkopers bestaat uit jongeren die allemaal op hun eigen manier niet binnen de Amerikaanse samenleving lijken te passen. Door de ogen van Star volgen we hen langs afgelegen parkeerplaatsen, smoezelige motels en rijke buitenwijken. Alle ingrediënten zijn aanwezig voor de perfecte roadmovie, maar al snel blijkt dat American Honey meer is dan één groot avontuur. 

De zon gaat bijna onder en Star rijdt voor het eerst samen met haar nieuwe ‘familie’ de grote stad in. Er staat keiharde rapmuziek op de luidsprekers en iedereen in het busje zingt en danst mee. Star kijkt vol bewondering om zich heen. De scène wordt overspoelt met een golf van euforie. De kijker wordt langzaam opgetild, en op dit moment lijkt Star zich te beseffen dat ze ontsnapt is aan haar normale leven.

Jezelf losrukken van het alledaagse krijgt vaak een grote rol in roadmovies. Iedereen kent het wel, je bent op reis en verwacht dat alles anders is, dat het avontuur achter elke hoek ligt. Regisseusse Andrea Arnold laat in American Honey juist zien dat zelfs in het avontuur een ritme te ontdekken is. Misschien is American Honey daarom wel de ultieme roadmovie als het gaat om de realistische weergave van onderweg zijn. Wanneer later in de film hetzelfde rapnummer weer op de speaker staat, is de ervaring veranderd. Net als de eerste keer danst en zingt iedereen mee, maar de euforie is verdwenen.

Als dezelfde nummers steeds terugkeren en er gedurende de film herhalingen optreden beseft de kijker dat hij niet enkel wordt meegenomen in een avontuur, maar ook op een subtiele manier in een sleur belandt.

De belofte dat onderweg zijn totaal anders is dan het alledaagse verliest kracht wanneer Star elke avond weer slaapt in afgelegen Motels, bepaalde personages steeds dezelfde grapjes maken en de kijker op een gegeven moment alle liedjes van de iPod al kent. Andrea Arnold laat met haar film American Honey zien dat alledaagsheid ook constant aanwezig is wanneer je onderweg bent.